Ρολίστες αδρά αμειβόμενοι. Αποστολή τους δεν είναι ο τερματισμός, αλλά τρέχοντας με φρενήρη α λα Φόρεστ Γκαμπ ρυθμό, οδηγώντας την κούρσα πριν εγκαταλείψουν, ωθούν τους πρωτοκλασάτους σε δρόμους μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων στην επίτευξη ρεκόρ, κυρίως στα χρυσοφόρα διεθνή μίτινγκ στίβου.
Τους αποκαλούν εν ώρα υπηρεσίας λαγούς, προς τιμήν του άκακου φυτοφάγου θηλαστικού με τα μεγάλα αυτιά, ιδιαίτερα αγαπητού –δυστυχώς σε πολλούς– και για το εξαιρετικής νοστιμιάς και υψηλής θρεπτικής αξίας κρέας του. Οι κυνηγημένοι λαγοί της φύσης υπό συνθήκες αγώνα υπέρ σωτηρίας μπορούν ν’ αναπτύξουν ταχύτητα έως και 60-70 χλμ. στην τελική ευθεία, ξεφεύγοντας κατά κανόνα από άοπλους διώκτες. Οι εντολοδόχοι άνθρωποι – λαγοί ενίοτε επαναστατούν, υποκύπτουν στο δέλεαρ της νίκης και της αναγνωρισιμότητας, πατώντας τέρμα το γκάζι αιφνιδιάζουν τους θεσμικούς αθλητές και τους διοργανωτές, την ώρα που οι θεατές γουρλώνουν τα μάτια ενώπιον της ανταρσίας. Μέχρι εδώ ήταν, εγώ δεν κάνω άλλο τον… (καραγκιόζη, είναι η μόνη λέξη που περνάει από το μυαλό τους), σκέφτονται καλπάζοντας προς το νήμα.
Εδώ οι παλαιότεροι ίσως συγκινηθούν. Τότε που γίνονταν εξετάσεις για την εισαγωγή στο γυμνάσιο από το δημοτικό, ένα από τα τέσσερα μαθήματα ήταν βεβαίως και τα Θρησκευτικά. Αυτονόητο ότι, κατηχητόπουλα και μη, παίζαμε στα δάχτυλα τα θέματα SOS – σε όλες τις εποχές υπάρχουν SOS: Ποια είναι τα ιερά σκεύη; Οι βαθμοί της ιερωσύνης; Ποιες οι κινητές και ακίνητες εκκλησιαστικές εορτές; Πόσα είναι τα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης; Ποιοι κατά σειρά οι Ευαγγελιστές; Γνωρίζετε τα ιερά άμφια; Ευκολάκι: στιχάριο, οράριο, ζώνη, επιμανίκια, επιγονάτιο, φαιλόνιο, ωμοφόριο, σάκος, επιρριπτάριο, επιτραχήλιο (το γνωστό μας πετραχήλι).
Τώρα οι λαγοί πώς έμπλεξαν με τα πετραχήλια; Μία εκδοχή –η αιρετική– ανήκει στον λαογράφο (σπουδαίο ηθοποιό, συγγραφέα, ευθυμιογράφο, δημοσιογράφο) αείμνηστο Τάκη Νατσούλη.
Επί Τουρκοκρατίας, ισχνή μερίδα –τονίζω, μερίδα– κληρικών εξέτρεφε προνομιακά λαγούς, που από την πολλή αγάπη που εισέπρατταν γίνονταν θρεφτάρια. Το θεοσεβούμενο μεν αλλά φιλοπαίγμον ποίμνιο, σκανδαλισμένο, υπό την επήρεια φτώχειας και στερήσεων, έντυσε κατά φαντασίαν τα αθώα ζωντανά με πετραχήλια, χλευάζοντας έτσι τους επιρρεπείς σε γαστριμαργικούς πειρασμούς ρασοφόρους.
Εκτοτε η φράση «λαγοί με πετραχήλια», ζυμωμένη από την αταξικής αποδοχής λαϊκή σοφία, ξεφουρνίστηκε ταυτοποιώντας το ασύμβατο, τα απατηλά ταξίματα, τις δίχως αντίκρισμα μεγαλοστομίες, τους ανέξοδους φανφαρονισμούς, τη μάστιγα του πλουμιστού διδακτισμού.
Η ομογάλακτη «λαγός τη φτέρη έσειε κακό του κεφαλιού του» αρέσκεται να τραμπαλίζεται μαζί της.