Μάλλον ελάχιστοι πολίτες θα γνωρίζουν πως στις 5 Φεβρουαρίου διεξάγονται προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Προφανώς το γεγονός αξιολογείται ως ήσσονος σημασίας από όλους αυτούς που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα και γι’ αυτόν τον λόγο λείπει από τη δημόσια συζήτηση είκοσι ημέρες πριν από τις εκλογές. Βέβαια, η αποτελμάτωση του Κυπριακού έχει μειώσει και το ενδιαφέρον για την εσωτερική πολιτική κατάσταση στη Μεγαλόνησο, που κυριαρχείται από ζητήματα διαχείρισης της τρέχουσας καθημερινότητας. Ας μη λησμονούμε πως και ο Νίκος Χριστοδουλίδης και ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έχουν σχέση με τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη, με τα θετικά και τα πολλά αρνητικά της, κάτι που εκ των πραγμάτων μειώνει τις συνήθεις εντάσεις των προεκλογικών περιόδων.
Εχει ανοίξει μια συζήτηση για το παρελθόν, αλλά αυτή έχει μάλλον περιθωριακό χαρακτήρα γιατί οι τρεις υποψήφιοι που υποστηρίζονται από τους τρεις μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς δεν θέλουν να ξύσουν παλιές πληγές. Αλλωστε, όλο το πολιτικό σύστημα της Κύπρου είναι «μακαριογενές». Η πολιτεία του Μακαρίου είναι υπεράνω κριτικής, αν και έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τον θάνατό του και πολλές πτυχές της πολιτικής του χρήζουν επαναξιολόγησης, καθώς κινούνται σε μια γκρίζα ζώνη.
Οι κοινές ρίζες των τριών υποψηφίων αποτυπώνονται και στην ταυτότητα των θέσεών τους για τη βάση επίλυσης του Κυπριακού, που δεν είναι άλλη από τη διζωνική – δικοινοτική. Τη δε εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία οι κ. Χριστοδουλίδης και Νεοφύτου την καταδικάζουν αναφανδόν, ενώ ο κύριος Μαυρογιάννης –προφανώς λόγω της στήριξης του ΑΚΕΛ– στέκεται αμήχανος, καθώς αναφέρεται στη διαχρονική θετική στάση της Ρωσίας στην κυπριακή υπόθεση.
Με δεδομένο πως αυτό που ονομάζουμε επίλυση του Κυπριακού είναι μια, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, επαναλαμβανόμενη διαδικασία που όλοι γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά, είναι εύλογο το περιορισμένο ενδιαφέρον που υπάρχει στην Ελλάδα για τις κυπριακές εκλογές. Ισως σε αυτό συμβάλλει και το γεγονός ότι ουσιαστικά και στην πατρίδα μας έχουμε εισέλθει στην προεκλογική περίοδο, με όλες τις εντάσεις και τις διακυβεύσεις, οπότε οι προτεραιότητες των διαμορφωτών της εγχώριας κοινής γνώμης είναι στραμμένες στο εσωτερικό μέτωπο.
