Προσκλήσεις διανέμονται και στις κηδείες. Ενα τέτοιο μαύρο προσκλητήριο είπε ότι έλαβε ο υπουργός Εσωτερικών. Ετσι εξήγησε την παρουσία του τη Δευτέρα στη Μητρόπολη. Ιδιωτική συμμετοχή σε μια ιδιωτική κηδεία. Τον πολιτικό θόρυβο τον χρέωσε στην Αριστερά – και στον «ασυνάρτητο» τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να αναμοχλεύσει «φοβικότητες».
Ακόμη κι αν έχει δίκιο ο Μάκης Βορίδης· ακόμη κι αν η Αριστερά κερδοσκοπεί πολιτικά επιχειρώντας να ξυπνήσει ξεθυμασμένους εφιάλτες· ποιος έχει λόγο να φοβάται το απροσδόκητο πλήθος της βασιλικής κηδείας; Η Αριστερά – που το χρησιμοποιεί ως τροφή για να επαναλανσάρει προεκλογικά τα κλισέ της; Ή η Δεξιά – που φάνηκε να δυσαρεστεί ένα μέρος της βάσης της;
Το είπε ένα από τα μέλη της σαμαρικής πομπής, πιο κατηγορηματικά: Δεν πήγαμε, είπε, να αλιεύσουμε ψήφους. Πήγαμε για να εκφράσουμε τους ψηφοφόρους που ήδη έχουμε. «Τη βάση του κόμματός μας».
Η αντίληψη που έχει ο βουλευτής για τη βάση της Νέας Δημοκρατίας εκπορεύεται μάλλον από τη μεροληπτική του διαίσθηση, παρά από τη μελέτη της εκλογικής αριθμητικής. Ο κλάδος της Δεξιάς που εμφανίστηκε στη Μητρόπολη δεν φτάνει ούτε το 18,85% που είχε πάρει το κόμμα στη χαμηλότερη εκλογική του επίδοση από την ίδρυσή του. Είναι μάλλον ένα ακροατήριο «κάτω από τη βάση» – ούτε καθοριστικό, ούτε όμως και αδιάφορο για τις εκλογικές προοπτικές του πολυσυλλεκτικού κόμματος που έχει ως στόχο την αυτοδυναμία.
Το αενάως εκκρεμές ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνει η Ν.Δ.; Να ανταποκρίνεται στις προσκλήσεις, όπως ο Σαμαράς και ο Βορίδης, προκειμένου να κρατήσει αυτή τη μειοψηφία στο βεληνεκές του κόμματος; Ή να υπηρετεί την πλειοψηφική της στόχευση – διακινδυνεύοντας να εισπράξει την αποδοκιμασία τους, όπως εκφράστηκε στα πρόσωπα των εντεταλμένων εκπροσώπων της κυβέρνησης;
Ποιος έχει λόγο να φοβάται το πλήθος της Μητρόπολης;
Κάποιος θα έλεγε ότι μπορεί να κάνει και τα δύο –και Βορίδη και Πικραμμένο– ακόμη κι αν κινδυνεύει έτσι να τους δυσαρεστήσει όλους. Υπάρχουν διλήμματα όμως που πρέπει να απαντηθούν χωρίς δημιουργική αμφισημία. Και τέτοιο είναι το θεσμικό δίλημμα που έχει θέσει η κυβέρνηση στον εαυτό της και στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου για την αναχαίτιση τυχόν επιστροφής στη Βουλή των καταδικασμένων για εγκληματική οργάνωση. Ο κίνδυνος είναι να καταλήξει η απαγόρευση να ριζοσπαστικοποιήσει και να συσπειρώσει αυτό το ποίμνιο, κάνοντάς το να στραφεί μαζικά σε άλλα αντισυστημικά οχήματα.
Αυτή ήταν και μια από τις ζωντανές πολιτικές συνέπειες της «ιδιωτικής» κηδείας: Οτι κατέστησε ορατή τη συνιστώσα του εκλογικού σώματος, που δυσκολεύονται να ανιχνεύσουν ακόμη και οι δημοσκόποι. Και θύμισε έτσι τι συνέβη αλλού, σε άλλα κομματικά συστήματα, που αντιμετώπισαν τους αποκλίνοντες συλλήβδην ως αποσυνάγωγους – σαν ομοιόμορφο «basket of deplorables», κατά τη διαβόητη φράση της Χίλαρι Κλίντον. Η απαγόρευση είναι, ως δημοκρατική άμυνα, αναγκαία. Αλλά δεν είναι αρκετή.
