Δίπλα στο ωσαννά υπάρχει το ανάθεμα. Κυρίως στη χώρα μας. Σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε θέμα. Πάντοτε διχαστικά. Το άσπρο γίνεται μαύρο και το αντίθετο. Δεν μας έφθανε ο εμφύλιος διχασμός, δεν μας έφθανε ο διχασμός βενιζελικών και βασιλικών που ταλαιπώρησε και ταλάνισε τον τόπο επί δεκαετίες, με χιλιάδες θύματα ένθεν κι ένθεν των δύο στρατοπέδων και τις κρυφές ψυχικές πληγές ανεπούλωτες ακόμη. Ανεπούλωτες σε βαθμό που μνήμες του Εμφυλίου να ανασύρονται και να ξύνουν πληγές ακόμη και σήμερα. Μνήμες που έρχονται και ξανάρχονται, ιδιαίτερα παραμονές εκλογών με ιδιαίτερη σφοδρότητα, όταν χρειασθεί, με τη συμβολή και συμβουλή των επικοινωνιολόγων.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Εχει στερέψει ο νους και τα φαντάσματα του παρελθόντος πρέπει να ξαναγεννηθούν. Δεν κοιτάμε μπροστά αλλά πίσω, με το βλέμμα δήθεν ανήσυχο για όσα συμβαίνουν σε παρόντα χρόνο, συγχέοντάς τον με το παρελθόν αλλά και το μέλλον. Το θέμα που ανέκυψε ήταν με τον θάνατο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Με ποιον τρόπο θα γίνει η ταφή του, και γύρω απ’ αυτόν υφάνθηκε ένα ολόκληρο πλέγμα για το παρελθόν όλης της οικογένειας και τι ρόλο έπαιξε η βασιλική οικογένεια στα ελληνικά πράγματα και θέματα.
Από τη μια οι Βένετοι κι από την άλλη οι Πράσινοι κι οι Ροζ, ξανά σε μια μονομαχία χωρίς τέλος κι έλεος. Η μάχη της ψήφου έχει τον βασικό ρόλο. Ολα περνούν από την κρησάρα για να δούμε τι μας βολεύει και μας εξυπηρετεί. Προς το παρόν ξεχάστηκαν οι κολασμένοι του Κολωνού, οι Πισπιρίγκοι κι οι Καϊλήδες και βρήκαμε πρόσφορο έδαφος για νέα σειρά, σε συνέχειες, με σχόλια και παραλειπόμενα, κουτσομπολιά χάριν δήθεν της Ιστορίας. Κι από την άποψη αυτή καλό θα ‘ναι να συζητηθούν πτυχές της Ιστορίας που έμειναν κρυφές, έμειναν στην αφάνεια. Με τρόπο σοβαρό κι απροκατάληπτο.
Μετά τόσα χρόνια Δημοκρατίας, θα έπρεπε με νηφαλιότητα να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα και τα τωρινά μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τι ιερό μένος καταλαμβάνει κάποιους πολιτευόμενους, που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την κηδεία ενός τέως βασιλιά και να εξάγουν συμπεράσματα επωφελή ή επιβλαβή για το εκλογικό κοινό; Είναι μέρος της Ιστορίας ο θεσμός του βασιλιά, είτε λεγόταν Οθων είτε Κωνσταντίνος. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αγνοήσει. Είχαν την προσφορά τους κι αυτοί και κρίθηκαν με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Οι Ιερεμιάδες ας ηρεμήσουν κι ας τους αφήσουν να υπάρχουν με την όποια καταξίωση ή απαξίωση η Ιστορία τους επέβαλε. Ο τέως βασιλιάς πέθανε στη χώρα που θεωρούσε πατρίδα του. Και ήταν. Οπως και τα παιδιά του. Ας είμαστε γενναιόφρονες, μεγαλόψυχοι. Εστω κι αν δεν μπορεί να υπάρχουν διαχωρισμοί, μεμψιμοιρίες και σε αυτό το θέμα.
* Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.