Δεν ήταν και πολύ καθωσπρέπει η υποδοχή που επεφύλαξε η ψηφιακή γαλαρία στη νέα εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως δεν είναι τίποτε καθωσπρέπει στη γλώσσα των κοινωνικών δικτύων. Αυτός όμως δεν ήταν ο σκοπός; Να αποκτήσει το κόμμα πρόσωπο που θα συζητιέται – που θα «διεισδύσει», όπως το λένε οι επαγγελματίες της επικοινωνίας, σε κοινά δυσπρόσιτα για την Κουμουνδούρου;
Την ίδια στόχευση φαίνεται να έχει και η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ – πέραν της ενσαρκώσεώς της με μια συμπαθή τηλεπερσόνα. Τη στόχευση να παρουσιάσει ένα γενόσημο εκλογικό προϊόν που θα είναι ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να φαίνεται. Τα σποτάκια που έχουν αναρτηθεί στο Διαδίκτυο υπηρετούν τον στόχο, απευθυνόμενα στη μόνη ηλικιακή ομάδα στην οποία το κόμμα είχε πλειοψηφήσει το 2019 – στους νέους μέχρι 25 ετών. Η φιγούρα που πρωταγωνιστεί δεν κηρύττει. Δεν αγανακτεί. Αντιθέτως. Διακωμωδεί και καγχάζει για ελλείμματα που όντως απασχολούν τη γενιά που αναπαριστά – για τη δυσκολία εύρεσης στέγης και εργασίας, για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ.
Η διαφημιστική σκηνοθεσία ήταν καλή – σχεδόν δεν προσέχεις ότι τα σλόγκαν που εμφανίζονταν γραπτώς στο τέλος ακολουθούσαν την πεπατημένη των κομματικών προκηρύξεων («ΞΕΠΑΓΩΜΑ ΤΡΙΕΤΙΩΝ», «ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ»). Σχεδόν δεν ακούς ότι η φωνή που στο τέλος υπόσχεται «Δικαιοσύνη Παντού» είναι η ίδια που προσπαθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια να μιμηθεί τα μπάσα της ανδρεϊκής δημαγωγίας.
Καμία διαφήμιση δεν αλλάζει τα συστατικά του προϊόντος.
Κι όμως, όσο μαεστρικό κι αν είναι το διαφημιστικό μακιγιάζ, τα πραγματικά συστατικά του προϊόντος θα βρουν τη ρωγμή για να φανούν. Αυτή η νομοτέλεια εκπληρώθηκε στο τέταρτο μήνυμα της σειράς, που αφορά την εκπαίδευση. Ηδη από την αρχή φαίνεται ότι το σενάριο πάσχει γιατί ο πρωταγωνιστής ρωτάει το κοινό του αν θέλει «ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή» (θα επέλεγε, αλήθεια, κανένας άνθρωπος κάτω των 30 τη λέξη «ξέγνοιαστη»;). Τι εμποδίζει το εκπαιδευτικό ιδεώδες της «ξεγνοιασιάς»; Οτι «η αστυνομία μπαίνει στα πανεπιστήμια και δέρνει».
Τι μας λέει το διαφημιζόμενο κόμμα για τον εαυτό του; Μας λέει ότι παραμένει ένα κόμμα που φαντάζεται ότι το προνομιακό του κοινό προσδοκά από το πανεπιστήμιο μόνο yolo και ανέμελη ζωή. Μας λέει ότι φαντάζεται φοιτητές των οποίων η αγωνία είναι ότι η αστυνομία δέρνει. Και ότι η νεολαία στην οποία απευθύνεται βρίσκεται σε τέτοια πελατειακή καθήλωση ώστε να επιλέξει κόμμα που υπόσχεται «ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΒΕ» (ελάχιστης βάσης εισαγωγής) και ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει διαλέξει την πιο φωτογενή εκπρόσωπο. Μπορεί να έχει βρει τον πιο επιδέξιο διαφημιστή. Κανένα μάρκετινγκ όμως δεν μπορεί να πακετάρει επιτυχώς ένα κόμμα που δεν έχει παρακολουθήσει τις αξιακές μετατοπίσεις της κοινωνίας που φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει. Κανένας ταχυδακτυλουργός δεν μπορεί να ξεριζώσει από τον ΣΥΡΙΖΑ το λογισμικό του ’80.