Γνωστός μου –αγνώστων (μέχρι χθες) φιλομοναρχικών αισθημάτων– έγραψε για να διαμαρτυρηθεί. «Αμάν, με αυτόν τον αντιμοναρχισμό σου!» είπε. «Στο κάτω κάτω της γραφής, καλύτερα περνάμε σήμερα; Είναι καλύτεροι αυτοί που μάς κυβέρνησαν και μας κυβερνούν σε σχέση με τους βασιλείς;».
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα περνάμε πολύ καλύτερα σε σχέση με το 1968, τελευταίο ενεργό έτος της ελληνικής μοναρχίας. Είμαστε πλουσιότεροι, τρεφόμαστε ποιοτικότερα, ζούμε περισσότερο, έχουμε δημόσια περίθαλψη. Μπορεί να μη νιώθουμε τα ρίγη που μας διαπερνούσαν σαν βλέπαμε τις χρυσοποίκιλτες άμαξες, ούτε να ερωτευόμαστε πλατωνικώς όμορφες πριγκίπισσες, αλλά έχουμε Netflix, που δείχνει και θρίλερ και πριγκίπισσες.
Μπορεί ο καλύτερός μας βίος να οφείλεται σε αυτό που λένε οι κομμουνιστές σχετικώς με την πρόοδο του καπιταλισμού, δηλαδή στις «αντικειμενικές συνθήκες»· την πρόοδο της τεχνολογίας, την αύξηση της παραγωγής κ.λπ. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ούτε επίσης είναι θέμα «αν οι σημερινοί είναι καλύτεροι». Βεβαίως, θα είναι σαν να κλέβουμε εκκλησία αν συγκρίνουμε τον Κωνσταντίνο με τους σημερινούς, αλλά θα συμφωνήσουμε πως υπήρξαν κάποιοι βασιλείς που ήταν καλύτεροι από κάποιους πρωθυπουργούς και αντιστρόφως.
Το θέμα είναι πως τους κακούς πρωθυπουργούς τους επιλέγουμε εμείς και σε τέσσερα το πολύ χρόνια μπορούμε να τους αλλάξουμε. Οι καλοί ή κακοί μονάρχες είναι θέμα γονιδιακής τύχης και δεν αλλάζουν παρά μόνον με επανάσταση ή πραξικόπημα. Επίσης, ουδείς πλούτισε από τον τζόγο. Μπορεί να έρθει μια ζαριά καλή, αλλά αν δεν σηκωθείς να φύγεις γρήγορα από το τραπέζι, σίγουρα θα τα χάσεις όλα.
Η δεύτερη και θεμελιώδης αντίφαση της «μοναρχικής δημοκρατίας» είναι η ανισότητα απέναντι στον νόμο. Δεν εννοούμε τον ποινικό κώδικα, αν και ο Χουάν Κάρλος της Ισπανίας (που καταγγέλλεται για δωροδοκία) ή ο ανεπώνυμος Αντριου της Βρετανίας (κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση) έπεσαν στα μαλακά. Απλοί πολίτες ή αξιωματούχοι θα έμεναν χρόνια στη φυλακή. Η βασική αντίφαση της μοναρχίας με τη Δημοκρατία είναι πως έχει δημόσιες θέσεις που δεν είναι προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες. Στη Δημοκρατία οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Δεν υπάρχουν τουλάχιστον νομικοί αποκλεισμοί.
Βεβαίως, υπάρχουν σύγχρονες συνταγματικές μοναρχίες σε ευημερούσες χώρες της Δύσης. Οι βασιλείες είναι σαν τις σκωληκοειδείς αποφύσεις των ανθρώπων: ένα προϊόν της εξέλιξης που περιέπεσε σε αχρηστία. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι συμβιώνουν με αυτό, αλλά μερικές φορές μπορεί να αποβεί θανατηφόρο. Οτι, δηλαδή, έπαθε η προδικτατορική μας Δημοκρατία.
