Το ερώτημα του τίτλου είναι δανεικό. Με αυτό καταλήγουν όλα τα βίντεο της διαδικτυακής καμπάνιας «Χάου Του» του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν, η πρόθεση της αντιπολίτευσης είναι να στηλιτεύσει όλα όσα καθηλώνουν τους νέους (όπως η ανεργία ή τα υψηλά ενοίκια) και τους κρατούν μακριά από την πολιτική και την εκλογική διαδικασία. Ευθύνη, όπως διαλαλεί, της κυβέρνησης και μόνο.
Πρόσφατα η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να αποκλειστεί από τη συμμετοχή στις εκλογές η Χρυσή Αυγή προκάλεσε –όπως λέμε συνήθως– «νέες τριβές με την αντιπολίτευση», η οποία ετοιμάζεται να καταθέσει δική της διάταξη επί του θέματος. Γιατί όμως; Ενας άνθρωπος καταδικασμένος σε πολυετή ποινή κάθειρξης, την οποία εκτίει, για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, μπορεί να υποδύεται τον πολιτικό αρχηγό; Μπορεί το εν λόγω πολιτικό κόμμα να είναι υποψήφιο στις εκλογές; Οφείλει ή όχι η συντεταγμένη πολιτεία –πάντοτε μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος– να το αποτρέψει;
Ναι μεν όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου αντιλαμβάνονται ποια και πού είναι η θέση των ναζιστικών μορφωμάτων, αλλά· υπάρχει –και εδώ, υποστηρίζουν– «κερκόπορτα» για πιθανό «ντόμινο απαγορεύσεων», για «πολιτικά παιχνίδια» που «παραπέμπουν στα δύο άκρα».
Η ιστορία αυτή είναι ένα κρας τεστ του πολιτικού συστήματος με κοινωνικό αντίκτυπο: μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει η καχυποψία, όταν επιστρατεύεται ακρίτως και αυτή στη μάχη της εκλογολογίας, με μότο «όχι σε όλα»; Πόσο διαφορετικό θα ήταν το τοπίο αν η αντιπολίτευση δήλωνε «ναι» κατ’ αρχάς, με τη σημείωση ότι υπάρχουν ανοικτά θέματα που πρέπει να επανεξεταστούν;
Πώς επιτυγχάνεται η #ΔικαιοσύνηΠαντού χωρίς στοιχειώδη διάλογο και εμπιστοσύνη; «Χάου Του» προχωράει μια χώρα εάν δεν συναινεί η πολιτική οροφή της στον αποκλεισμό μιας εγκληματικής οργάνωσης από την κοινοβουλευτική ζωή;
Εύκολη είναι η βιντεοδικτυακή καταδίκη. Πάντα θα υπάρχουν φρέσκα πρόσωπα και περαστικές ιδέες με επικοινωνιακή εμβέλεια, για να «εκτεθεί» σοσιαλμιντιακά η άλλη πλευρά. Ομως, το πρόβλημα είναι ότι όλοι παίζουν πια με σημαδεμένη τράπουλα. Πόσους να ξεγελάσει η ανάλαφρη αντίληψη της πραγματικότητας όταν η γενιά στην οποία απευθύνονται βίωσε την οικονομική κρίση και είδε τους χρυσαυγίτες να επελαύνουν;
Με ένα «μπρο» δεν κερδίζεται η εμπιστοσύνη των νέων. Χρειάζονται περισσότερα από «κολλητούς» και νεάζοντες κομματικούς μηχανισμούς. Αδικο δεν είναι κι αυτό;
