«Είδηση είναι όταν άνθρωπος δαγκώσει σκύλο», λέει ένα παλιό δημοσιογραφικό ρητό και υπό την έννοια αυτή μέγα γεγονός θα ήταν να είχαμε έναν επί 40 χρόνια δικαστικό, πρώην αντιπρόεδρο του ΣτΕ, πρόεδρο συνταγματικώς καθιερωμένης ανεξάρτητης αρχής, να αμφισβητεί την ισχύ των νόμων.
Συνεπώς δεν αποτελεί και μεγάλη είδηση αυτό, που με πολλά ταρατατζούμ ακούσαμε στα κανάλια, ότι δηλαδή ο κ. Χρήστος Ράμμος «αποδέχεται την ισχύ του νόμου 5002/22». Ετσι κι αλλιώς, κάθε δημοκρατικός πολίτης οφείλει να αποδέχεται όλους τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή· να διαμαρτύρεται αν θεωρεί ότι είναι άδικοι και να προσφεύγει στα δικαστήρια αν θεωρεί ότι είναι αντισυνταγματικοί. Αλλιώς θα είχαμε νέο κύμα Αγανακτισμένων, κάποιοι από τους οποίους έλεγαν «να καεί, να καεί… η Βουλή» και άλλοι να λένε ότι οι νόμοι (όπως εκείνοι για την κύρωση των μνημονίων) δεν ισχύουν, διότι έτσι αποφάσισε κάποια «λαϊκή» συνέλευση της κάτω Πλατείας, ή της Κάτω Παναγιάς.
Είναι όμως άλλο πράγμα η ισχύς του 5002, άλλο η γνωμάτευση του κ. Ισίδωρου Ντογιάκου και άλλο η επιστολή του κ. Ράμμου. Η σύγχυση δεν βοηθά την ενημέρωση, αλλά μόνο τη σπέκουλα που γίνεται με αυτή.
Η γνωμάτευση του κ. Ντογιάκου συγκρούεται με το Σύνταγμα, αλλά πρωτίστως με τη λογική. Ακόμη και με τη νεφελώδη λογική του νέου νόμου.
Βεβαίως το έγγραφο του κ. Ράμμου είναι γραμμένο σε καθομιλουμένη… νομική γλώσσα, έτσι όπως συνεννοούνται οι δικαστικοί. Ισως αυτό να μπέρδεψε πολλούς. Αν όμως κάποιος την διαβάσει προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι η είδηση βρίσκεται αλλού. Ο εν χορδαίς και οργάνω ψηφισθείς νόμος για τις παρακολουθήσεις είναι, όπως τα περισσότερα νομοσχέδια του υπουργείου Δικαιοσύνης, γραμμένος στο γόνατο. Αφαιρεί μεν από τους πολίτες το δικαίωμα να μαθαίνουν, και από την ΑΔΑΕ την υποχρέωση να τους πληροφορεί, αλλά δεν ορίζει ποιος πρέπει να δέχεται τα αιτήματα, έστω για να απορριφθούν. Αν δηλαδή κάποιος πιστεύει πως παρακολουθείται πού θα πάει; Στον κ. Ντογιάκο;
Από εκεί και πέρα η γνωμάτευση του κ. Ντογιάκου συγκρούεται με το Σύνταγμα, αλλά πρωτίστως με τη λογική. Ακόμη και με τη νεφελώδη λογική του νέου νόμου. Αν κάποιος δηλώσει (σε κάποια –τέλος πάντων– αρχή) ότι θέλει να μάθει αν παρακολουθείται, αυτή η αρχή (που ελπίζουμε ότι ο κ. Κωνσταντίνος Τσιάρας κάποια στιγμή θα διευκρινίσει) πρέπει να ελέγξει αν πέρασε η τριετία από την παρακολούθησή του. Για να ελέγξει όμως το πέρας της τριετίας η αρχή πρέπει πρώτα να ελέγξει αν πραγματικά ο πολίτης παρακολουθείτο ή αν είναι απλώς κάποιος φαντασιόπληκτος.
Αν όμως το ελέγξει, σύμφωνα με τον κ. Ντογιάκο «οι προβλεπόμενες από το ήδη ισχύον νομοθετικό καθεστώς ποινικές κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης των σχετικών διατάξεων τόσο εκ μέρους κάποιου μέλους της ΑΔΑΕ όσο και εκ μέρους άλλων προσώπων, τα οποία αναφέρονται σαφώς στον Νόμο, είναι ιδιαίτερα σοβαρές, με προβλεπόμενη ποινή, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ακόμα και πρόσκαιρης κάθειρξης». Οπως γράφαμε και παλιότερα (23.9.2022) στο θέμα των υποκλοπών η κυβέρνηση προφανώς ακολουθεί την τακτική που αποδίδεται στον Ρίτσαρντ Νίξον: «Αν δύο λάθη δεν κάνουν κάτι σωστό, δοκίμασε τα τρία» (Νόρμαν Κάουσινς).
Τέλος και για να μη νιώσουν και άλλες εκπλήξεις τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων πρέπει να θυμίσουμε ότι και οι 15 κορυφαίοι συνταγματολόγοι της χώρας αποδέχονται την… ισχύ των νόμων και φυσικά του 5002/22. Οπως γράφουν, «Ο κ. εισαγγελέας [σ.σ. Ισίδωρος Ντογιάκος] συγχέει αβασάνιστα το δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων με την ελεγκτική αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ. Το μεν πρώτο, μπορεί πράγματι να ρυθμιστεί από τον νομοθέτη, όπως έγινε πρόσφατα με τον ν. 5002/2022. Η ρύθμιση του τελευταίου και ειδικά η προβλεπόμενη τριετία, είναι προβληματική. Εν τούτοις, μέχρις ότου κριθεί αντισυνταγματική ή και αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ισχύει» («Καθημερινή», 12.1.2023).