Εκτός από τον μύθο του σκορπιού, στον Εβρο υπάρχει και ένας ακόμη που κακώς αποδίδεται στον Αίσωπο. «Ενας σκορπιός που θέλει να περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού προτείνει στον βάτραχο να τον μεταφέρει στην πλάτη του. Στις αντιρρήσεις του βατράχου ότι κινδυνεύει να τον θανατώσει με το κεντρί του, ο σκορπιός λέει ότι σε τέτοια περίπτωση θα πνιγόταν και ο ίδιος μιας και δεν γνωρίζει να κολυμπά. Πείθεται ο βάτραχος, αλλά περίπου στο μέσον της διαδρομής ο σκορπιός τον κέντρισε. Τότε ο βάτραχος φώναξε “γιατί το έκανες αφού και οι δυο μας είμαστε πια χαμένοι;”. “Το ξέρω” απαντά ο σκορπιός, “αλλά είναι στη φύση μου”».
Κάπως έτσι λειτουργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της «μικρής Μαρίας» στον Εβρο. Υπάρχουν κατ’ αρχάς οι κραυγές του καλοκαιριού. Εξεστι Συριζαίοις φωνασκείν. Δεν πήραν αποστάσεις από τη διήγηση, δεν ανέφεραν καν την πηγή.
Κάποιοι ούρλιαξαν ότι «η κυβέρνηση (ή το κράτος) δολοφονεί», όταν ακόμη και οι πρωτοετείς των δημοσιογραφικών σχολών μαθαίνουν πλέον ότι στη γλώσσα του ρεπορτάζ δεν υπάρχει η λέξη «δολοφόνος», αλλά λέμε «φερόμενος από την αστυνομία ως δολοφόνος», «κατηγορούμενος για δολοφονία» ή, ακόμη, «καθ’ ομολογίαν δολοφόνος». Αυτό γίνεται για την προστασία των δημοσιογράφων. Στην πορεία της έρευνας πολλά μπορεί να αλλάξουν και να εκτεθούν –ίσως ανεπανόρθωτα– εκείνοι που κραύγασαν «ιδού ο δολοφόνος». Το ξέρουμε διότι το ζήσαμε…
Δεύτερον. Οταν τα γεγονότα άρχισαν να διαψεύδουν τα ανεμομαζώματα για τη μικρή Μαρία, τόσο το χειρότερο γι’ αυτά. «Η μικρή Μαρία υπάρχει», ψιθύρισε ο κ. Χρήστος Σπίρτζης! Και γιατί υπάρχει; Διότι, κατά τον τομεάρχη Προστασίας του Πολίτη του ΣΥΡΙΖΑ, «πουθενά δεν υπάρχει διάψευση του θανάτου του μικρού κοριτσιού» (31.12.2022). Σάμπως για την ύπαρξη δράκων υπάρχει από πουθενά διάψευση;
Βεβαίως, είναι δύσκολο για κάθε άνθρωπο να παραδεχθεί την γκάφα του. Για τους πολιτικούς θεωρείται ανεπίτρεπτο. Λέμε «θεωρείται», διότι δεν είδαμε να χάνει στις δημοσκοπήσεις ο πρωθυπουργός όποτε παραδέχθηκε κάποιο λάθος του.
Επομένως, η παραδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «τόσα ξέραμε, τόσα είπαμε» θα ήταν ευεργετική και για τον ίδιο και για τον δημόσιο διάλογο. Θα προσπερνούσε με τις μικρότερες δυνατές απώλειες το θέμα του Εβρου, θα είχε αξιοπιστία για άλλες σοβαρές καταγγελίες στη διαχείριση του μεταναστευτικού, ο δημόσιος διάλογος δεν θα εγκλωβιζόταν σε ένα περιστατικό και –ποιος ξέρει;– μπορεί να συζητούσαμε για το πρόβλημα, αντί να τσακωνόμαστε για τα γεγονότα.
Κάπως έτσι, με σκιαμαχίες περί της αληθούς φύσης της πραγματικότητας, θα εξελιχθεί η προεκλογική περίοδος. Πού να μείνει χρόνος για τις λύσεις;