Οταν μια κοινωνία και οι διανοούμενοί της μετατρέπουν την επιβεβλημένη ματιά στο παρελθόν σε παρελθοντολογία, τότε το μόνο που πετυχαίνουν είναι η υποβάθμιση του μέλλοντος. Οι κοινωνίες προχωρούν όταν προβλήματα που οι ίδιες έλυσαν με τρόπο αμετάκλητο δεν τα ανασύρουν από το παρελθόν για να απασχολήσουν το παρόν. Και η ελληνική κοινωνία θέλγεται με την ενασχόλησή της με το παρελθόν, με κάθε ευκαιρία που δίνει το παρόν. Δυστυχώς στην Ελλάδα οι απερχόμενες γενιές εξακολουθούν και μαλώνουν για τα προβλήματα της νιότης τους. Εγωιστικό και περιφρονητικό για τα νέα παιδιά. Τις τελευταίες ημέρες, δύο είναι τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν τις παραπάνω γραμμές.
Γεγονός πρώτο: Ο θάνατος και η κηδεία του τέως βασιλιά. Μια τελετουργική διαδικασία έλαβε τη μορφή της αναβίωσης του κλίματος του 1974 και του 1965. Χιλιάδες λέξεις γράφτηκαν για τη λεγόμενη «αποστασία» και τον ρόλο του εκλιπόντος στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Διαβάσαμε αντιμοναρχικά μανιφέστα, αναλύσεις για τις ευθύνες της δυναστείας στις εθνικές τραγωδίες, μέχρι και η γνωστή αφίσα του αντιμοναρχικού αγώνα έγινε πρωτοσέλιδο. Αυτή η άγονη παρελθοντολογία μάς εμποδίζει να στρέψουμε τη ματιά μας στο μέλλον που δεν είναι άλλο από την αξιοποίηση του τεράστιου κτήματος του Τατοΐου, με τις διάφορες εγκαταστάσεις του και τον παγκόσμιας αξίας βιοποικιλότοπο. Εχει διοριστεί ο μάνατζερ που θα «τρέξει» το έργο; Υπάρχει προϋπολογισμός; Εχει γίνει απογραφή των υπαρχόντων περιουσιακών στοιχείων; Αυτός ο σχεδιασμός προϋποθέτει βούληση και ικανότητες για συνέργειες και εκεί οφείλονται οι καθυστερήσεις που παρατηρούνται.
Γεγονός δεύτερο: Με αφορμή την επίμαχη εκδήλωση με τίτλο «Μένουμε Ευρώπη;» ξεκίνησε μια αντιπαράθεση –πιο πολύ φασαρία θα το έλεγα– για τα γεγονότα του 2015. Σηκώθηκαν σημαίες, δημιουργήθηκαν ιστοσελίδες, ξέσπασαν πολεμικές, ανασύρθηκαν φωτογραφίες και ξαναζούμε εκείνες τις ημέρες, μετά οκτώ ολόκληρα χρόνια, για ένα ζήτημα που λύθηκε με τη νίκη των ηττημένων του δημοψηφίσματος. Η Ελλάδα ανήκει χωρίς αστερίσκους στην Ευρώπη, σε μια Ευρώπη με τις πολλές φωτεινές και τις λιγότερες σκοτεινές πλευρές της, που προσπαθεί να ισορροπήσει σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Το μέλλον της βρίσκεται στο 2050 και όχι στο 2015. Προσκολλημένοι στο παρελθόν, χάνουμε το μέλλον. Τρέχουμε με την όπισθεν.