Προσπαθώ εδώ και μέρες να καταλάβω για ποιο λόγο η δίκη για το Μάτι δεν προβάλλεται όσο θα της άξιζε. Οι εφημερίδες που διαβάζω καταγράφουν τις μαρτυρίες, στο ραδιόφωνο έχω μέρες να ακούσω αναφορές, όχι όμως στα δελτία, τηλεόραση δεν βλέπω οπότε δεν έχω γνώμη. Κι όμως, οι μαρτυρίες των επιζησάντων αναδεικνύουν τα εντελώς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας τραγωδίας που μόνον με εμπόλεμη κατάσταση μπορεί να συγκριθεί. Υπάρχει η κοινοτοπία του κακού, θα μου πείτε. Κάθε χρόνο καίγονται χιλιάδες στρέμματα σε όλη τη χώρα, ο κρατικός μηχανισμός δεν εμπνέει εμπιστοσύνη για την αποτελεσματικότητά του. Νεκρούς έχουμε θρηνήσει και άλλες φορές. Ομως εδώ ζήσαμε μια καταστροφή που οφείλεται στην πλήρη εγκατάλειψη των κατοίκων της περιοχής, αφού καταδικάστηκαν να εγκλωβισθούν και να αποκλεισθούν όλοι οι τρόποι διαφυγής τους. Ο κυνισμός του Καμμένου που, σαν κακομαθημένο παιδί, τόλμησε να πει πως για όλα φταίει η αυθαίρετη δόμηση, κοινώς τα θύματα, και ο κυνισμός του Τσίπρα που με παραλυμένα αντανακλαστικά προσπάθησε να κρύψει το μέγεθος της καταστροφής, σηματοδοτούν την πολιτική πλευρά της τραγωδίας. Το Μάτι είναι θέρετρο της μεσαίας τάξης. Η οικονομική της εξόντωση συνοδεύθηκε και από τη φυσική εξόντωση. «Φταίει η μεσαία τάξη που χτίζει αυθαίρετα». Διότι αυθαίρετα δεν χτίζουν ούτε οι Πακιστανοί ούτε οι Αφγανοί. Περιμένουμε τις καταδίκες πιστεύοντας ότι θα επέλθει η κάθαρση και το τραύμα θα επουλωθεί. Οι μαρτυρίες όμως αποκαλύπτουν πως όποια κι αν είναι η έκβαση της δίκης και όσοι κι αν καταδικασθούν, το τραύμα δεν επουλώνεται. Οι φριχτοί θάνατοι, τα καρβουνιασμένα πτώματα και οι πνιγμένοι έχουν ένα ψυχικό αντίκρισμα στο συλλογικό ασυνείδητο που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν οι δικαστές.
Η Πισπιρίγκου, που έχει γίνει τηλεπερσόνα έστω και βουβή, ο παιδεραστής μαστροπός της δωδεκάχρονης, ο πατέρας Αντώνιος ή ο νεκρός Ρομά προκαλούν αντανακλαστική ηδονοβλεψία. Ολοι αυτοί είναι «κάποιοι άλλοι» που μας καθησυχάζουν επειδή εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Δεν ισχύει το ίδιο για το Μάτι. Στην καταστροφική πυρκαγιά της Πεντέλης πριν από δύο χρόνια, πολλοί εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι φροντίζει μόνον να μην υπάρξουν ανθρώπινα θύματα. Στο Μάτι θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας από εμάς. Είτε ανάμεσα στους νεκρούς είτε ανάμεσα στους επιζώντες. Κι αυτό μας τρομάζει. Το νευρικό σύστημα της κοινωνίας μας δεν αντέχει τη φρίκη. Είμαστε μια κοινωνία που μας φοβίζει ο ίδιος μας ο εαυτός. Εξ ου και το γκρίζο πέπλο της σουρντίνας που καλύπτει τη δίκη. Θα προτιμούσαμε να ξεχάσουμε. Και να μην ακούμε αυτές τις φωνές που διατηρούν τη μνήμη της πληγής.