Τετάρτη προς Πέμπτη, μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα, ξαναγυρνάω στο Κανάλι της Βουλής. Στο βήμα, ένας βουλευτής της συμπολίτευσης ξαναλέει ανόρεχτα τα πέντε «SOS» που αποστήθισε. Ο αντιπολιτευόμενος που ακολουθεί, το ίδιο ανόρεχτος, λέει τα δικά του «SOS». Απ’ όσο μού επέτρεψε η κάμερα να καταλάβω, πρέπει να τους άκουγαν δέκα – δώδεκα βαρδιούχοι συνάδελφοί τους, μοιρασμένοι, συμπολιτευόμενοι – αντιπολιτευόμενοι. Οσο ακούει κανείς όταν τον καταπίνει το κινητό του με το πλούσιο μενού: παιχνίδια, τιτιβίσματα, μηνύματα. Και πληροφόρηση της τελευταίας στιγμής για τις εξελίξεις στο Ουκρανικό και στο ερντογανικό (είναι νύχτα, βλέπετε), αλλά και στο «Σαρβάιβορ» ή στο «Μάστερ σεφ».
Η πληροφορία που έδινε, πάντως, η μικρή οθόνη, με την περίληψη που εμφανίζεται όταν σταθμεύεις σε κάποιο κανάλι, σάρκαζε όλο μελαγχολία: «Οι αόρατοι. Δράμα». Πράγματι δράμα. Το δράμα μιας δημοκρατίας βαριά τραυματισμένης από το σκάνδαλο των υποκλοπών, αποδεδειγμένο πλέον· αναγνωρισμένο και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του, έστω με τη θλιβερή φόρμουλα των «νόμιμων επισυνδέσεων». Και πράγματι αόρατη μια συζήτηση στην οποία ίσως θα διακυβευόταν το μέλλον της κυβέρνησης, αν το άγχος της επανεκλογής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ο κομματικός πατριωτισμός απελευθέρωναν για λίγο τους βουλευτές, επιτρέποντάς τους να ψηφίσουν όντως κατά συνείδηση. Ποιος θ’ άντεχε, όμως, τον χαρακτηρισμό του «αποστάτη» και του «υπόδουλου στους κομμουνιστές» που σίγουρα θα του φόρτωναν όσοι «μη τοξικοί» δεν δυσκολεύτηκαν να στολίσουν σαν «ντελίβερι μπόι» του ΣΥΡΙΖΑ τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, Χρήστο Ράμμο;
Σοφή η απόφαση του βούλαρχου κ. Κώστα Τασούλα, δηλαδή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, να συζητηθεί «ατάκα κι επιτόπου» η πρόταση δυσπιστίας που υπέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σοφία της, όμως, επιβεβαιώνεται μόνο με αυστηρώς κομματικά κριτήρια. Αν τα μεσάνυχτα και τα χαράματα είναι ώρα δύσκολη για τους βουλευτές, που αυτή είναι πάντως η δουλειά τους, να βρίσκονται στη Βουλή, φανταζόμαστε πόσο πιο δύσκολη είναι για όσους έχουν να ξυπνήσουν πρωί για να πάνε στη δουλειά τους. Αλλά είπαμε, «οι υποκλοπές δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες». Ας επιταχύνουμε λοιπόν τις διαδικασίες, ας τεντώσουμε τον χρόνο, ας θεωρήσουμε τους δέκα – δώδεκα παρόντες Βουλή όντως βουλόμενη και βουλευόμενη και όντως εν ολομελεία. Κι ας βάλουμε γενικό τίτλο το παραδοσιακό: «Ωμίλουν μη ακουόμενοι». Και κατ’ ουσίαν αόρατοι.