Η Αριστερά έχει μεγάλη παράδοση στην εκτόξευση χαρακτηρισμών. Το ζήσαμε την περασμένη δεκαετία, όταν όποιος δεν ασπαζόταν το αντιμνημονιακό αφήγημα ήταν στην καλύτερη περίπτωση «νεοφιλελεύθερος» και στη χειρότερη «γερμανοτσολιάς», «κουίσλινγκ» κ.λπ. Γνωστές πρακτικές από την εποχή που το ΚΚΕ αποκάλυψε «τον χαφιεδικό ρόλο του προβοκάτορα Νίκου Πλουμπίδη [τον οποίο] παραδίνει στην κοινή περιφρόνηση του λαού και τον καλεί να μεταχειριστεί τον Πλουμπίδη σαν χαφιέ και προδότη του κινήματος που έστειλε τον Ν. Μπελογιάννη και δεκάδες άλλα στελέχη του ΚΚΕ στο εκτελεστικό απόσπασμα» (απόφαση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, 25.7.1952).
Οι βολικές παραδόσεις δεν χάνονται. Επιβιώνουν σαν ίζημα στην πολιτική σκέψη. Και διαχέονται. Τον τελευταίο καιρό ανακαλύφθηκαν πολλοί «χαφιέδες του ΣΥΡΙΖΑ» ανάμεσα στους «μενουμευρωπαίους». Ο ρόλος του κ. Νίκου Μαραντζίδη είναι γνωστός. Οπως έγραφε και το Π.Γ. του ΚΚΕ για τον Νίκο Πλουμπίδη, «είναι παραμύθια ότι υπόφερε πολλά στη ζωή του, έφαγε πολύ ξύλο». Τα «παραμύθια» φυσικά αφορούν τη βίαιη επίθεση που δέχθηκε από αριστερούς τραμπούκους (2.7.2014) σε κεντρικό καφέ της Θεσσαλονίκης.
Για τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο δεν έχει εκδοθεί ακόμη τελεσίδικη απόφαση. Πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι ο κ. Χρήστος Ράμμος είναι «πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ», όπως τον αποκάλεσε ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Δημήτρης Μαρκόπουλος (Βουλή, 25.1.2023). Παρεμπιπτόντως: αυτό αποκαλύπτει ότι πολλοί στη Ν.Δ. βλέπουν τις Ανεξάρτητες Αρχές ως «φάλαγγες» υποστήριξης της κυβέρνησης, είτε αυτή πράττει το σωστό είτε το αντισυνταγματικό. Τώρα διαβάζουμε ότι ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ πρέπει να παραιτηθεί έτσι ώστε να στοιχηθούν όλες οι φάλαγγες – θεσμοί πίσω από τη βούληση της κυβέρνησης.
Φυσικά είναι «παραμύθια» ότι ο κ. Ράμμος μαζί με την κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν οι μόνοι δικαστές που το 2016 παραιτήθηκαν από την Ενωσή τους όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκαναν αντισυνταγματικά παιγνίδια στο ΣτΕ για να περάσουν το άγος των τηλεοπτικών αδειών.
Ο μέγας φληναφηματίας της Προόδου, Σλαβόι Ζίζεκ, είχε δικαιολογήσει τις σταλινικές εκκαθαρίσεις με τη σοφιστεία της «υποκειμενικής και αντικειμενικής βίας». Ακόμη κι αν κάποιοι δεν κάνουν κάτι κακό («υποκειμενική βία»), είναι ένοχοι «αντικειμενικής βίας» διότι εκ της θέσεώς τους, των απόψεών τους, του τρόπου ζωής τους στηρίζουν «τη βία που ενυπάρχει στο σύστημα (…) τις πιο αδιόρατες μορφές καταναγκασμού που συντηρούν σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης» («Εξι λοξοί στοχασμοί», εκδ. Scripta).
Επειτα απ’ όλα αυτά, ένα μπορούμε να πούμε: πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το σταλινικό χούι…