Χθες, Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ο πρωθυπουργός ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη των Εβραίων συμπατριωτών μας που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της ναζιστικής βαρβαρότητας. Απέτισε και φόρο τιμής στα έξι εκατομμύρια των Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα των οποίων τα τοπωνύμια έχουν μείνει ανεξίτηλα στη συλλογική μας μνήμη. Δεν φτάνουν οι τρομακτικοί αριθμοί για να αναδείξουν το μέγεθος της φρίκης. Η Ιστορία είναι πλούσια σε παραγωγή γενοκτονιών και η γη είναι σπαρμένη από πτώματα. Ομως η Σοά έχει κάτι μοναδικό. Είναι η ψυχρότητα με την οποία εκτελέστηκε, η αξιοποίηση της τεχνολογίας για να επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα, η μαζική εξόντωση που έγινε με όρους βιομηχανικής παραγωγής. Εστελναν ανθρώπους στους θαλάμους αερίων με την ίδια ήσυχη συνείδηση που εργάζονταν για την παραγωγή τεθωρακισμένων. «Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος να στέλνει στον θάνατο τόσες ψυχές και το βράδυ να παίζει Σούμαν στο πιάνο;», αναρωτήθηκε ο Τζορτζ Στάινερ. Η Σοά είναι μια χαίνουσα πληγή του ίδιου μας του πολιτισμού. Τέλος πάντων. Οταν τέλειωσε την ομιλία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολούθησε χειροκρότημα. Επειδή άκουσα την ομιλία στο ραδιόφωνο δεν μπόρεσα να διαπιστώσω αυτό που ο ίδιος επισήμανε αμέσως μετά. Οι βουλευτές της αντιπολίτευσης δεν χειροκρότησαν.
Και βέβαια γι’ αυτό ευθύνεται ο κ. Τσίπρας. Αν αυτός χειροκροτούσε, οι υπόλοιποι θα ακολουθούσαν. Ξέρει άραγε ότι ο πρώτος συμπολίτης μας που ίδρυσε το ΣΕΚΕ, τον πρόγονο του ΚΚΕ, ήταν Εβραίος, ο Αβραάμ Μπεναρόγια; Φαντάζομαι ότι το όνομα δεν του λέει τίποτε. Πώς θα αντιδρούσε το πνεύμα του αν έβλεπε τους επιγόνους του να μένουν απαθείς; Ευτυχώς γι’ αυτούς, το πνεύμα είναι ανύπαρκτο μέγεθος. Και με τη στάση τους μας έδειξαν, για ακόμη μία φορά, ότι στα ρηχά της ιστορικής μνήμης που πλατσουρίζουν φωνάζοντας σαν κακομαθημένα παιδιά τους ενοχλεί ο Μητσοτάκης ακόμη και όταν αποτίει φόρο τιμής στη Σοά. Δεν χειροκρότησαν επειδή αναφέρθηκε σε αυτήν ο Μητσοτάκης. Ινα αποδείξουν ότι το πρόβλημά τους δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό.
Η μικροπρέπεια της σιωπής τους είναι καταθλιπτική. Γιατί ένα μεγάλο τμήμα της πολιτικής σκηνής, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, για ακόμη μία φορά μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορεί να δει τον κόσμο πέρα από το μικροχώραφο που του εξασφαλίζει την επιβίωσή του. Κατά τα λοιπά θεωρώ ότι το πιο ενδιαφέρον μέρος της συζήτησης ήταν οι παρεμβάσεις του Κ. Τασούλα. «Θα υπάρξει και μετάφραση», «κ. Δρίτσα, σας ακούει και ο Πειραιάς». Το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο στην πλήξη.