Μπορεί τα χειρότερα να πέρασαν. Μπορεί το τριήμερο που προηγήθηκε στη Βουλή να ήταν η πρόωρη παρόξυνση μιας προεκλογικής αναμέτρησης που τώρα δεν έχει άλλο πύον να κακοφορμίσει. Θα ξεθυμάνει.
Η εβδομάδα είχε αρχίσει καταστροφικά για τον Τσίπρα. Τα στελέχη του είχαν τρέξει να βουτήξουν με αυτοκτονική ορμή στην παγίδα της «μικρής Μαρίας». Γι’ αυτό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει νωρίς, πριν καν την τυπική έναρξη της προεκλογικής περιόδου, όλον τον βαρύ οπλισμό του. Να πετάξει από τώρα ό,τι είχε κατά του Μητσοτάκη, για να δραπετεύσει από το κομματικό υποσυνείδητο που απειλούσε πάλι να αναδυθεί και να του επιβληθεί.
Μπορεί, όμως, αυτό που είδαμε και ακούσαμε στην πρόταση δυσπιστίας να ήταν μόνο η αρχή. Το δημοσκοπικό αντίκρισμα των υποκλοπών έχει μετρηθεί. Η υπόθεση δεν έχει επηρεάσει σημαντικά τις εκλογικές συμπεριφορές. Παραμένει ωστόσο η μόνη αιχμή στα χέρια του Τσίπρα που μπορεί να πλήξει τόσο καίρια τον αντίπαλό του. Δεν μπορεί να τον σκοτώσει. Μπορεί να τον ματώσει. Μπορεί κυρίως να εξασφαλίσει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα μονοπωλήσει εκείνος το αντιμητσοτακικό συναίσθημα – επισκιάζοντας πλήρως, όπως ήδη το καταφέρνει, το ΠΑΣΟΚ.
Μας περιμένουν λοιπόν τέσσερις μήνες που το περιεχόμενο και το ύφος της αντιπαράθεσης θα το ορίζει όχι ο κυρίαρχος, αλλά ο ηττημένος και η ανάγκη του για επιβίωση. Ηδη, για να αμυνθεί, η πλειοψηφία έχει ενεργοποιήσει αντιπολακικά αντανακλαστικά – εχθροπάθεια στην εχθροπάθεια και σκανδαλολογία στη σκανδαλολογία. Η σύγκριση γίνεται προς τα κάτω: Ποιος παρήγαγε τα χειρότερα σκάνδαλα; Ποιος πάτησε πιο βάναυσα τους θεσμούς; Ποιος ήταν πιο κυνικός στην άσκηση της εξουσίας;
Ο βρασμός που προκάλεσε η επίκληση του «Μένουμε Ευρώπη» είναι ενδεικτικός. Συντελείται μια εικονική επιστροφή στη χώρα που δεν είχε ακόμη φτάσει στον πάτο της χρεοκοπικής της βουτιάς. Συντελείται μια αναπαράσταση ανακοπής, σαν να μην έχει επιτευχθεί έκτοτε πλήρης ανάνηψη.
Η κυβερνητική πλειοψηφία είπε –και θα το ξαναπεί– ότι βρισκόμαστε σε αυτήν την παράταιρη κατάσταση, να συζητάμε σαν να μας στοιχειώνουν ακόμη οι θανάσιμοι κίνδυνοι που αφήσαμε πίσω μας, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συνωμοτεί. Επειδή έχει βύσμα στο βαθύ κράτος τον πρόεδρο μιας Ανεξάρτητης Αρχής.
Είναι στ’ αλήθεια αυτή η καμπάνια που θα ήθελε να κάνει; Είναι μήπως μια καμπάνια αντάξια της διακυβέρνησής της; Είναι η συνωμοσιολογία συμβατή με το εκλογικό προϊόν που θέλει να διαφημίσει;
Μάλλον όχι. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Οταν σε χτυπούν, χτυπάς. Δεν κάθεσαι να τις φας.
Για την επιστροφή όμως στην αλάνα, την πόρτα δεν την άνοιξε ο ακτιβισμός του Ράμμου· ούτε ο τυχοδιωκτισμός του Τσίπρα. Τη βρήκαν σαρακιασμένη.
Μπαλκόνι
Η Ελλάδα γνωρίζεται από τις ημιτελείς οικοδομές της. Στα μάτια του Δυτικού, το γιαπί που χάσκει χρόνια και χρόνια μισοτελειωμένο, επειδή αυτός που το θεμελίωσε δεν είχε υπολογίσει πώς θα το περατώσει, είναι ένα θέαμα εξωτικό. Το ίδιο και τα σιδερένια κέρατα που εξέχουν από τις ταράτσες των λαϊκών μονοκατοικιών – οι «αναμονές» που περιμένουν σαν κοκαλωμένα χέρια την τύχη ενός πανωσηκώματος. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στη συμβολική σαγήνη του τσακισμένου μπαλκονιού στην Καλλιθέα. Δεν είναι μόνο η αποκόλλησή του από το σώμα του κτιρίου που αποτυπώνει την οικοδομική κουλτούρα. Είναι κυρίως η απόπειρα την επομένη της αποκολλήσεως να καλυφθεί η σκασμένη κακοτεχνία με μουσαμά – σαν να μπορούσε να κρυφτεί το μετέωρο μπετόν. Σαν να έπρεπε να προστατευθούμε μόνο από τη θέα του. Η χώρα δεν γνωρίζεται μόνο από το πώς έχτισε. Αλλά και από την αδυναμία της να γκρεμίσει. Αν δεν φοβόμασταν να το φορτώσουμε με πολλούς συμβολισμούς, θα βλέπαμε το εκκρεμές μπαλκόνι σαν οιωνό της αέναης αμφιταλάντευσής μας. Μένουμε μπαλκόνι. Ή, ακόμη καλύτερα: Μένουμε μπαλκόνι;
Ημιδιαμονή
Θα μείνουμε όλοι Μενουμευρωπαίοι; Ή κάποιοι θα κάνουν αύριο μεθαύριο την αντίστροφη κωλοτούμπα;