Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι αρκετή. Για να κάνεις πολιτική χρειάζεται ενίοτε –αν όχι πάντοτε– να προσπεράσεις το Κοινοβούλιο. Το είπε στην κήρυξη της παρακοινοβουλευτικής εκστρατείας του ο Αλέξης Τσίπρας – εξάντλησε, είπε, ο ίδιος τα κοινοβουλευτικά μέσα. Χρειάζονται, δηλαδή, άλλα «μέσα».
Δεν τα είπε για πρώτη φορά. Ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ είχε ως σπονδυλική του στήλη αυτό το ιδεολόγημα: Η «έμμεση», αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι όχημα των διεφθαρμένων ελίτ. Ανόθευτη είναι η άμεση δημοκρατία, που δίνει την αποφασιστική ισχύ στην πλατεία. Ηταν οι ημέρες που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποχωρούσε από τη συζήτηση στη Βουλή για να αναρτήσει πανό έξω από το βουλευτήριο και να ενωθεί με το πλήθος που διαδήλωνε στο Σύνταγμα. Ηταν η εποχή που ο πρόεδρος του κόμματος –το οποίο λεγόταν τότε «ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ»– επικαλούνταν ένα καταργηθέν άρθρο του Συντάγματος, ζητώντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαπιστώσει τη δυσαρμονία μεταξύ πλατείας και Βουλής.
Ακολούθησε η καταστρατήγηση της προεδρικής εκλογής, με μια καμπάνια εκφοβισμού των βουλευτών: Οποιος τολμούσε να ψηφίσει Δήμα, θα κατηγορούνταν ως εξαγορασμένος.
Το ίδιο ρεπερτόριο επιστρατεύεται και σήμερα. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ελλιπής. Ο Τσίπρας σαλπίζει «πορείες προς τον λαό» με καλέσματα σε «οργανώσεις, φορείς, συνδικάτα». Και στιγματίζει τον μόνο πιθανό του εταίρο ως διαβλητό από το υλικό των παρακολουθήσεων. Γιατί;
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει σε εξωκοινο-βουλευτικό ρεπερτόριο;
Γιατί το κάνει; Δεν νιώθει ότι ο ίδιος, ως πρώην πλέον πρωθυπουργός, αδυνατεί να υποδυθεί τον αντισυστημικό ανατροπέα –ότι μόνο κατά το Τριώδιο μπορεί πια να φοράει τα άρβυλα του «anti-establishment»; Δεν φοβάται ότι η απόπειρα τρομοκράτησης του Ανδρουλάκη δηλητηριάζει τη σχέση του με το ΠΑΣΟΚ και ακυρώνει την ήδη επισφαλή κατασκευή της «προοδευτικής διακυβέρνησης»;
Δεν βλέπει; Δεν ρίχνει μια ματιά ο Τσίπρας έξω από το παράθυρό του στη Βουλή; Δεν βλέπει ότι η πλατεία είναι πια άδεια και ότι κινδυνεύει να κάνει πορεία μόνος;
Η μία πιθανή απάντηση είναι ότι ο Τσίπρας πιέζεται να «κάνει κάτι». Να δείξει ότι καταστρώνει δική του ατζέντα, κι ας το κάνει κλιμακώνοντας μια επίθεση (με αιχμή τις υποκλοπές) που έχει ήδη δείξει ότι δεν αποδίδει δημοσκοπικά. Η ιδέα μάλλον είναι ότι αυτό που δεν έπιασε σε ελεγχόμενους, «θεσμικούς» τόνους, θα πιάσει αν παροξυνθεί εκτός πλαισίου.
Η δεύτερη πιθανή απάντηση είναι ότι πλέον τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον απασχολεί τόσο ότι υπονομεύει ο ίδιος τη στρατηγική του προς το Κέντρο. Είναι αργά για τέτοια φιλόδοξα ανοίγματα. Οι προσιτοί καρποί που μπορεί ακόμη εύκολα να δρέψει είναι από το δέντρο του θυμού. Από τα μικροχώραφα στα Αριστερά του. Εδώ που είμαστε, καλύτερα αυτά που φτάνει σίγουρα. Παρά τα άπιαστα.