Η παρεξήγηση ξεκινάει από τις εκλογές. Ολοι οι Ελληνες πιστεύουν ότι ψηφίζουν πρωθυπουργό, ενώ στην ουσία εκλέγουν βουλευτές, οι οποίοι με τη σειρά τους εκλέγουν ως πρωθυπουργό (κατά κανόνα) τον αρχηγό του πρώτου κόμματος. Εξ ου και οι διαμαρτυρίες το 2012, όταν ο «μηδέποτε εκλεγμένος» κ. Λουκάς Παπαδήμος ανέλαβε την πρωθυπουργία επί έξι μήνες για να τελειώσει το PSI και να δώσει μια ανάσα στην υπό χρεοκοπία χώρα.
Μιας παρεξήγησης μύριες έπονται. Αυτές ξεκινούν από τον ρόλο της Βουλής, για την οποία πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει απλώς για να επικυρώνει τα κυβερνητικά νομοσχέδια· δικαιολογημένα, γιατί μόνον αυτό κάνει, συν κάποια ρουσφέτια για την εκλογική περιφέρεια των βουλευτών. Εξ ου και τα αναθέματα για «προδοσία» αν κάποια ή κάποιοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας καταψηφίσουν ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο. Αυτή η υποβάθμιση της Βουλής ενισχύθηκε έτι περαιτέρω όταν μια διοικητική υπηρεσία επικαλέστηκε το «απόρρητο» για να μη λογοδοτήσει στο κυρίαρχο αντιπροσωπευτικό όργανο του λαού. Παρεμπιπτόντως, και μετά τόση φασαρία, ακόμη δεν μάθαμε πού λογοδοτεί η ΕΥΠ. Στον Θεό;
Μια δεύτερη παρεξήγηση έχει να κάνει με τον ρόλο των Ανεξάρτητων Αρχών. Αυτές εκλέγονται με αυξημένη πλειοψηφία από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, έτσι ώστε να μην ελέγχονται από κανένα κόμμα και εξ αυτού του λόγου έχουν αυξημένη ισχύ έναντι της πανίσχυρης εκτελεστικής εξουσίας. Αυτές, σε αντίθεση με την ΕΥΠ, λογοδοτούν στη Βουλή, εκτός αν το προεδρείο της θέλει να κουκουλώσει αμαρτήματα της εκτελεστικής εξουσίας και εφευρίσκει χιουμοριστικές θεωρίες περί «αυτόκλητου».
Βεβαίως, υπάρχει και η θεωρία του βουλευτή της Ν.Δ. κ. Δημήτρη Μαρκόπουλου, ο οποίος χαρακτήρισε την ΑΔΑΕ «πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ» (Βουλή, 25.1.2023). Αλλά αφού υπήρξαν συνάδελφοί του που δεν ήξεραν όσα ρητώς αναφέρει το Σύνταγμα κι έκαναν δουλειές με το Δημόσιο, θα περιμέναμε από βουλευτή να κατανοήσει το πολύπλοκο θέμα των Ανεξάρτητων Αρχών;
Ο διαχωρισμός των εξουσιών σε εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική δεν είναι διακοσμητικός, ούτε έγινε για λόγους φόρτου εργασίας. Χρειάζεται ώστε αυτές οι εξουσίες να αλληλοελέγχονται και καμία να μην μπορεί να απειλήσει τα δικαιώματα ούτε ενός πολίτη. Οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν είναι συμπλήρωμα της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά μηχανισμοί ελέγχου της. Δημιουργήθηκαν και λειτουργούν σε χώρες όπου η διάκριση των εξουσιών είναι πιο ευδιάκριτη, απ’ ό,τι στην Ελλάδα, όπου ο εκάστοτε πρωθυπουργός ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα και η εκάστοτε κυβέρνηση διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Είναι συμπλήρωμα Δημοκρατίας και όχι κάποιο παιχνίδι της.