Καημός κι αυτός. Να θέλουμε να συνδιοργανώσουμε Μουντιάλ, όταν αδυνατούμε να διοργανώσουμε το πρωτάθλημα της Β΄ εθνικής κατηγορίας. Ετσι το αποκαλούσαμε παλιότερα βέβαια, πριν το βαφτίσουμε Superleague 2, με τη σιγουριά ότι το αναβαθμίζουμε και το εξευγενίζουμε. Την ίδια σιγουριά που διακατέχει όλους τους τάχα αγγλοθρεμμένους νονούς καναλιών, ραδιοσταθμών, τηλεεκπομπών, περιοδικών, σίριαλ, ριάλιτι, κοινωνικών επιδομάτων (τα γνωστά «pass δεν pass») κτλ. Βαφτίζεις το προϊόν σου «Superleague», 1 ή 2, και πάραυτα αποκτά την ποιότητα των αγγλικών πρωταθλημάτων. Και τα δοκάρια τους επίσης.
Με μαραμένες τις δάφνες του 2004, η κυβέρνηση επινόησε άλλο κοσμογονικό όραμα: το Μουντιάλ του 2030. Και βρήκε άριστους συμπαίκτες. Δύο χώρες με εξαιρετικές επιδόσεις στο δύσκολο άθλημα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και των ελευθεριών: τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, που εζήλωσαν φαίνεται τη δόξα του Κατάρ. Μέχρι προχθές τα πράγματα ήταν ημιεπίσημα. Η πληροφορία δημοσιευόταν κάθε τόσο, ούτε επίσημη «ανάληψη ευθύνης» υπήρχε, όμως, ούτε γίνονταν γνωστές οι λεπτομέρειες του σχεδιασμού. Αν, φυσικά, είναι λεπτομέρεια η ίδια η λογική του και ο στόχος του: να ξαναδιδάξουμε ευγενή άμιλλα; Να αποκτήσουμε καινούργια γήπεδα, αφού τα υπάρχοντα δεν καλύψουν την τεράστια ζήτηση; Να προσφέρουμε μιαν ανάσα στους χειμαζόμενους εθνικούς εργολάβους; Δίχως το πρόσφατο δημοσίευμα του Politico θα μέναμε στο σκοτάδι. Θα εφαρμοζόταν δηλαδή απολύτως και εδώ η λατρεμένη πατέντα της κυβέρνησης «Ολα στο φως». Ιδού η απάντηση του υφυπουργού Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη: «Το δημοσίευμα του Politico, περί “εξαγοράς” της Ελλάδας από τη Σαουδική Αραβία για το Μουντιάλ 2030, είναι γεμάτο ανακρίβειες. Μεταξύ των δύο χωρών και της Αιγύπτου διεξάγονται μεν επαφές, αλλά ακόμη βρίσκονται σε πρώιμο στάδιο διερεύνησης δυνατοτήτων για κατάθεση υποψηφιότητας».
Περίεργο. Ούτε κατάπτυστο χαρακτηρίζεται το δημοσίευμα ούτε προσβλητικό, ανθελληνικό, υποβολιμαίο ή παντελώς ανυπόστατο. Κανένα από τα επίθετα που θα περίμενε κανείς να χρησιμοποιήσει μια κυβέρνηση που καταγγέλλεται ότι γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια των Σαουδαράβων πριγκιποβασιλιάδων, έναντι πινακίου φακής. Εστω, χρυσού πινακίου. Αν τα αποκαλούσαμε αιματοβαμμένα τα χέρια αυτά θα ήταν λαϊκισμός; Το ίδιο κι αν λέγαμε ότι θα ήταν ντροπή να βάλεις την (εθνική, όχι προσωπική) υπογραφή σου δίπλα στην υπογραφή χεριών σαν κι αυτά;