Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ανησυχεί. Ο χαρακτήρας, είπε προχθές στη Βουλή, της «ελληνικής συνταγματικής δημοκρατίας» κινδυνεύει να μεταλλαχθεί «από ανεκτική σε μαχητική». Τι εννοούσε; Εννοούσε ότι η αναφορά του νομοθέτη στη διάταξη που ψηφίστηκε χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ –ο οποίος προτίμησε το «παρών»– στο άρθρο 29 του Συντάγματος απειλεί όλα τα κόμματα, η οργάνωση και η δράση των οποίων δεν εξυπηρετεί «την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Δηλαδή, ενώ επί σχεδόν μισόν αιώνα η ελληνική δημοκρατία ανέχεται τα κόμματα που αμφισβητούν την «αστική» πολιτειακή της συγκρότηση, τώρα, μετά την τροπολογία, μπορεί να αρχίσει να τα κυνηγάει. Να γίνει, όπως φοβάται ο Τζανακόπουλος, μαχητική όχι μόνο απέναντι σε όσους με ποινικά μέσα επιχειρούν την ανατροπή της, αλλά και προς εκείνους που έχει αφομοιώσει.
Ο φόβος θα ήταν δικαιολογημένος αν ο νομοθέτης δεν απαιτούσε πρωτίστως καταδίκη για εγκληματική οργάνωση ως εκδήλωση της αντίθεσης προς τη λειτουργία του πολιτεύματος. Η φοβία όμως του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει σταματήσει να παράγει αυτή τη φιλολογία που παρουσιάζει την ελληνική δημοκρατία ως θεσμικό ερείπιο. Μία ημέρα μετά το «παρών» στην τροπολογία για τον αποκλεισμό των εγκληματικών οργανώσεων που επιχειρούν να ενδυθούν μανδύα κόμματος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε στις Βρυξέλλες «την καταρράκωση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα», που γίνεται «κεντρικό θέμα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς». Ο ίδιος, λίγες ώρες πριν από το βήμα της Βουλής, είχε εκφωνήσει φλογερό θούριο για το «ιστορικό μέτωπο» που έχει η παράταξή του με τους φασίστες.
Ο κοπετός για τη δημοκρατία και ο καμουφλαρισμένος κυνισμός.
Πού εξέβαλε αυτός ο βερμπαλιστικός κατακλυσμός αντιφασισμού και κινδυνολογίας για τη δημοκρατία; Πού κατέληξε τόσος παρτιζάνικος ζήλος; Σε ένα «παρών». Στην εκκωφαντική υπεκφυγή μιας μη ψήφου για τη μόνη αληθινή απειλή που τόσο πρόσφατα είχε καταφέρει να μπει στους θεσμούς και να τους δηλητηριάσει.
Ούτε μαχόμενη, ούτε ανεκτική, η κακομοίρα η δημοκρατία που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο το καμουφλάζ. Είναι μια κατασκευή που καλύπτει την αντίληψη ότι η δημοκρατία δεν είναι τίποτε βαθύτερο από ένα παίγνιο συσχετισμών. Κάθε συζήτηση αρχής, πέρα από κομματικές σκοπιμότητες, αποκλείεται επειδή οι άλλοι είναι πάντα πονηροί και διεφθαρμένοι. Οπότε, στο όνομα της δημοκρατίας, εμείς, οι καλοί, πρέπει να είμαστε πιο πονηροί από τους διεφθαρμένους. Ετσι, στην περίπτωση της τροπολογίας πρυτάνευσε η καχυποψία ότι κίνητρο της πλειοψηφίας ήταν να χαμηλώσει για τον εαυτό της τον πήχυ της αυτοδυναμίας. Στο παρελθόν είχε αντιστρόφως βαρύνει στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ η χρησιμότητα της μιαρής, μαύρης ψήφου για τον ιερό σκοπό της «απλής αναλογικής» ή για το υπέρ πάντων «όχι» στο δημοψήφισμα.
Ούτε μαχόμενη, ούτε ανεκτική. Κυνική και ευκαιριακή. Ούτε «ναι», ούτε «όχι». «Παρών».