Αναφέρομαι στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας με τις νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις στην Κοζάνη. Είδα τις φωτογραφίες από τη βιβλιοθήκη, τους κοινόχρηστους χώρους, είδα ένα θαυμάσιο αμφιθέατρο, είδα το πανεπιστήμιο με πανοραμική λήψη και πραγματικά αισθάνθηκα πως κάτι μπορεί να αλλάξει στην πατρίδα μας. Πως κάτι κινείται. Μέχρι τώρα τμήματα του εν λόγω πανεπιστημίου, όπως διαβάζω, φιλοξενούνταν και σε… διαμερίσματα.
Η Δυτική Μακεδονία, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη μεταλιγνιτική εποχή. Και σε αυτό το πλαίσιο ας δούμε και την εκπαιδευτική αναβάθμιση της περιοχής. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να ανακοπεί η φυγή των νέων στο εξωτερικό. Ακολούθως, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ελκυστικό περιβάλλον, σε όλα τα επίπεδα, για την επιστροφή αυτών που έφυγαν.
Κανονικά αυτές θα έπρεπε να ήταν οι αγωνίες μας. Oμως, διερωτώμαι: θα αντέξει το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο στην «πρόκληση» της βρωμιάς, της αφισορύπανσης και των κουρελούδων; Θα σεβαστούν οι φοιτητές τον χώρο που τους φιλοξενεί; Ή θα ακολουθήσουν την πεπατημένη των λεγόμενων φοιτητικών παρατάξεων και των πολιτικών νεολαιών; Σε μια κανονική και ευνομούμενη χώρα τέτοιες ανησυχίες δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Η αγωνία και το στοίχημα θα ήταν αν οι εγκαταστάσεις του συγκεκριμένου πανεπιστημίου θα γίνουν με την πάροδο του χρόνου ακόμη πιο λειτουργικές, αν η έκταση των περίπου 900 στρεμμάτων που καλύπτει το campus θα αξιοποιηθεί για να καλυφθούν και άλλες δραστηριότητες. Σε γενικές γραμμές θα έπρεπε να κυριαρχεί στη θέα αυτού του πανεπιστημιακού συγκροτήματος μια θετική σκέψη. Δυστυχώς, τα όσα συμβαίνουν στους υπόλοιπους πανεπιστημιακούς χώρους, προσωπικά δεν μου επιτρέπουν ούτε ίχνος αισιόδοξης ματιάς. Και αυτό γιατί δεν χρειάζονται πολλοί για να καταστραφεί μια σχολή. Στις οργανωμένες μειοψηφίες ουδείς μεμονωμένος φοιτητής μπορεί να προβάλει αντίσταση. Και τη ζημία σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, σε όλη την Ελλάδα, την προξενούν αυτές οι οργανωμένες μειοψηφίες με τα κουρέλια που αναρτούν στις προσόψεις των κτιρίων και τα συνθήματα που γράφουν στους τοίχους τους.
Φαντάζομαι όλοι θα θέλαμε αυτό το σύγχρονο πανεπιστήμιο να αντέξει. Να αντέξει στη ρυπαρότητα και στη μιζέρια. Να παραμείνει ένα κόσμημα.