«Πρόκειται για μια συγκροτημένη σε συμμορία ομάδα, στην οποία υπάρχουν οι πολιτικοί καθοδηγητές, εμπνευστές και οργανωτές των επιθέσεων, δηλαδή τα ηγετικά στελέχη της συμμορίας και τα εκτελεστικά όργανα. Το “σιδερένιο (κυριολεκτικά) χέρι” που εκτελεί το σχέδιο, προπηλακίζει, επιτίθεται, τραυματίζει, ίσως αύριο σκοτώσει». Αυτά ανέφεραν για τη Χρυσή Αυγή, ήδη από το 1996, σε μήνυσή τους μέλη της οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση, που είχαν δεχθεί επίθεση στην πλατεία Φωκίωνος Νέγρη. Προειδοποιούσαν, αλλά δεν εισακούστηκαν.
Τότε είχαν ζητήσει να ασκηθεί ποινική δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής για το αδίκημα του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα (για σύσταση συμμορίας βάσει της σχετικής διάταξης εκείνη την περίοδο, η οποία ήταν πλημμέλημα). Στη μήνυσή τους αναφέρονταν σε προηγούμενες πράξεις βίας που είχαν τη σφραγίδα της νεοναζιστικής οργάνωσης. Ενέργειες, που όπως επισήμαναν δεν ήταν τυχαίες «ούτε πρωτοβουλίες θερμοκέφαλων οπαδών».
Ο αρμόδιος εισαγγελέας, τότε, δεν προχώρησε στην άσκηση της ποινικής δίωξης και δεν τελεσφόρησε μια πρώτη απόπειρα να αντιμετωπιστεί ποινικά η Χρυσή Αυγή ως ομάδα εγκληματιών.
Στα χρόνια που ακολούθησαν προστέθηκαν κι άλλα βίαια περιστατικά στη μακρά λίστα. Σε υπόμνημα που είχαν καταθέσει το 2014 στο Εφετείο δικηγόροι, οι οποίοι επρόκειτο να παραστούν ως πολιτική αγωγή στη δίκη για την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, γινόταν αναφορά σε 90 επιμέρους δικογραφίες και δικαστικές αποφάσεις για την εγκληματική δράση μελών ή υποστηρικτών της. Ληστείες, ξυλοδαρμοί, καθώς και οι δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν το 2013, αλλά και του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν κατά το ρατσιστικό πογκρόμ του 2011 μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στο κέντρο της Αθήνας, περιλαμβάνονταν σε αυτή τη λίστα.
Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την τροπολογία σχετικά με τη συμμετοχή ή τον αποκλεισμό του κόμματος του Ηλία Κασιδιάρη στις επικείμενες εκλογές, κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρήκαν ακόμη ένα πεδίο αντιπαράθεσης. Αλληλοκατηγορίες, μετάθεση ευθυνών, προσπάθεια και από τις δύο πλευρές να ενστερνιστούν την πατρότητα του αντιφασιστικού αγώνα, παραβλέποντας η κάθε μια τις παραλείψεις της ή την ανοχή που επέδειξαν σε διαφορετικές πτυχές της υπόθεσης σε βάθος ετών. Μοιάζει λες και όλα όσα έχουν προηγηθεί, το ιστορικό βίας, η είσοδος της οργάνωσης στο Κοινοβούλιο και η πρωτόδικη απόφαση καταδίκης της χρυσαυγίτικης ηγεσίας να μην έχουν εγγραφεί στην κομματική τους μνήμη. Φαίνεται πως αγνοούν ότι πέρα από την αδιαφορία και την αδράνεια εξίσου ζημιογόνα μπορεί να είναι η μεταξύ τους διαμάχη γύρω από αυτά τα ζητήματα.