Καιρός να ασχοληθούμε με τους νέους

Καιρός να ασχοληθούμε με τους νέους

3' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Τα νέα παιδιά που τώρα μεγαλώνουν στην Ελλάδα θα είναι οι πρώτες γενιές μετά τον πόλεμο που θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Η μεταπολεμική τάση στην Ελλάδα ότι κάθε γενιά ζει καλύτερα από την προηγούμενη, έχει πλέον ανατραπεί».

Το είχε προβλέψει, την εποχή των μνημονίων, ένα κοντινός μου άνθρωπος, 90 ετών σήμερα, άριστος γνώστης των οικονομικών. Αλλά θεώρησα πως είναι υπερβολικός. Το θυμήθηκα με το τηλεφώνημα του Πέτρου. Ηταν ένας από τους πολλούς που επικοινώνησαν μαζί μου έπειτα από ένα πρόσφατο κείμενό μου («Ανοίξτε τα πανιά, απολαύστε το ταξίδι»,«Κ», 8/1/2023) στο οποίο μιλούσα για την ανάγκη, έπειτα από πολλά χρόνια στη δουλειά, να έχουμε επιτέλους περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μας.

«Eίμαι 27 χρόνων. Εχω μεγαλώσει στην Αθήνα από μια οικογένεια σκληρά εργαζομένων επιστημόνων. Ημουν καλός μαθητής, τέλειωσα το πανεπιστήμιο, πήγα στρατό και μετά δύο χρόνια άκαρπων προσπαθειών με δουλειές του ποδαριού, βρήκα δουλειά κοντά στα ενδιαφέροντά μου. Δουλεύω σε μια νεοφυή επιχείρηση με πολύ συνεννοήσιμους –40άρηδες– εργοδότες. Το μόνο μου πρόβλημα: ο μισθός μου είναι 900 ευρώ μεικτά. Δεν λέω πως είναι λίγα, αλίμονο. Καλύπτω τα έξοδά μου, το φαγητό μου, τη διασκέδασή μου, τις μετακινήσεις μου, το κινητό μου. Αλλά ώς εκεί. Δεν έχω τη δυνατότητα να νοικιάσω ένα δικό μου σπίτι – ζω στο πατρικό μου. Εκδρομές σπάνια μπορώ να κάνω. Κι οι διακοπές, λίγες μέρες και σπαρτιάτικα, στο σπίτι κάποιου φίλου συνήθως. Και βέβαια, μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ ότι κάποια μέρα θα μπορώ να κάνω οικογένεια. Πόσο μάλλον να ονειρευτώ δικό μου σπίτι και μια πιο ξέγνοιαστη ζωή. Γι’ αυτό σε ζηλεύω για όσα έχεις ζήσει και τα περιγράφεις στο κείμενό σου. Ελπίζω τα πράγματα να βελτιωθούν και για εμάς, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος».

Νομίζω πως η απογοήτευση αυτή που εκφράζει ο Πέτρος είναι η μεγάλη πληγή της κοινωνίας μας σήμερα. Η δυσκολία, δηλαδή, των παιδιών μας να βρουν μια δουλειά της προκοπής και η αδυναμία τους να ζήσουν αξιοπρεπώς με τις μικρές αμοιβές που τους προσφέρονται. Γι’ αυτό και 70% όσων έφυγαν στο εξωτερικό τη δεκαετία των μνημονίων (περίπου 500.000 επιστήμονες) έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και αρνούνται να γυρίσουν με τις πολύ χαμηλότερες παροχές που τους προσφέρονται στην Ελλάδα. Το πρόβλημα των μικρών μισθών γίνεται σαφές σε όποιον διαβάσει την τελευταία έκθεση της «Εργάνης», τον ετήσιο απολογισμό απασχόλησης του 2022. Περίπου 6 στους 10 εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα (δηλαδή σχεδόν 1,3 εκατ. εργαζόμενοι, από τα 2,2 του ιδιωτικού τομέα) έχουν εισόδημα έως 1.000 ευρώ μεικτά. Δηλαδή, καθαρό μισθό 700-800 ευρώ τον μήνα! Και απ’ αυτούς 336.400 πληρώνονται με λιγότερο από 500 ευρώ μεικτά και 375.000 με μισθό από 701 έως 800 ευρώ μεικτά!

«Με 900 ευρώ μεικτά, μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ ότι κάποια μέρα θα μπορώ να κάνω οικογένεια. Πόσο μάλλον να ονειρευτώ δικό μου σπίτι και μια πιο ξέγνοιαστη ζωή».

Πώς να ζήσεις με 600 ευρώ ή 800 ευρώ καθαρά τον μήνα στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη; Οταν μάλιστα η Ελλάδα είναι πλέον από τις ακριβότερες χώρες στην Ευρώπη σε θέματα στέγασης – ενοίκιο ή αγορά σπιτιού. Αναγκαστικά θα συνεχίσεις να ζεις στο ίδιο σπίτι με τους γονείς σου, όπως κάνει, σύμφωνα με τις στατιστικές, το 80% των νέων έως 32 ετών!

Μία από τις σημαντικότερες προτεραιότητες, λοιπόν, της επόμενης κυβέρνησης (όποια και να είναι αυτή) θα πρέπει να είναι η ενίσχυση των αμοιβών του ιδιωτικού τομέα, με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση των νέων μας. Που είναι καιρός, πλέον, να μπουν στο επίκεντρο της κυβερνητικής πολιτικής αντί των συνταξιούχων, που αποτελούν την αγαπημένη ηλικιακή ομάδα κάθε κυβέρνησης – η Ν.Δ .έδωσε αναδρομικά, αυξήσεις, επιδόματα και μείωση φορολογίας στους απομάχους της εργασίας.

«Καλές δουλειές, αξιοπρεπώς αμειβόμενες» στον ιδιωτικό τομέα υποσχέθηκε πρόσφατα ο κ. Μητσοτάκης. Και η αύξηση του κατώτατου μισθού στο επίπεδο 750+ (που αναμένεται να ανακοινωθεί τον άλλο μήνα) είναι μια αρχή. Αλλά δεν φτάνει.

Απαιτείται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για σταθερή και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας μέσω προσέλκυσης νέων επενδύσεων (θα βοηθήσει η επενδυτική βαθμίδα που έρχεται) αλλά και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε τομείς όπου η χώρα είναι ή μπορεί να γίνει ανταγωνιστική διεθνώς.

Οι νέοι μας είναι τα μεγαλύτερα θύματα της χρεοκοπίας της Ελλάδας και των αιματηρών θυσιών της ελληνικής κοινωνίας τα χρόνια των μνημονίων. Που δέχτηκαν και δεύτερο σκληρό χτύπημα από τα lockdowns και την απομόνωση της πανδημίας. Είναι η σειρά τους να δουν μιαν άσπρη μέρα και να ονειρευτούν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή