Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 η Ενωση Κέντρου κατήγαγε μια θριαμβευτική εκλογική νίκη με 52,72% έναντι 35,26% που έλαβε η ΕΡΕ μαζί με το Κόμμα Προοδευτικών. Αυτή ήταν η κατάληξη μιας μακράς πορείας που ξεκίνησε την επομένη των εκλογών της «βίας και της νοθείας» του 1961, με αιχμή τον ανένδοτο αγώνα. Δεν ήταν μια εύκολη πορεία, καθώς υπήρχαν ισχυρές διαφωνίες εντός της Ενωσης Κέντρου για αυτή την επιλογή της ακραίας αντιπολίτευσης. Δύο γεγονότα άλλαξαν δραματικά τον συσχετισμό των δυνάμεων. Η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και η ρήξη που επακολούθησε στις σχέσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανακτόρων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαπίστωσε πως το θεσμικό πλαίσιο του μετεμφυλιακού κράτους είχε φτάσει στα όριά του και έπρεπε να αλλάξει με τη μεταφορά εξουσιών από το Παλάτι στην εκτελεστική εξουσία. Αυτή ήταν η ουσία της ρήξης πρωθυπουργού – βασιλέως.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, αν και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης με την ανοχή της ΕΔΑ, δεν ήθελε να στηριχθεί στους βουλευτές της για να κυβερνήσει.
Τα Ανάκτορα έκριναν πως ήρθε η ώρα της Ενωσης Κέντρου, που αποτελούσε μέχρι τότε την εθνικόφρονα αντιπολίτευση. Η παραίτηση Καραμανλή βοήθησε στους σχεδιασμούς των Ανακτόρων και έτσι οδηγήθηκε η χώρα στις εκλογές την 3η Νοεμβρίου 1963. Το αποτέλεσμα για πολλούς ήταν έκπληξη, καθώς η Ενωση Κέντρου έλαβε 42,04% έναντι 39,37% της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, χωρίς όμως να κατακτήσει την αυτοδυναμία. Το Παλάτι ανέθεσε στον Γεώργιο Παπανδρέου τον σχηματισμό κυβέρνησης, αν και δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε το ξεκάθαρο μήνυμα των Ανακτόρων και για να μη διακινδυνεύσει την ενότητα της ΕΡΕ εγκατέλειψε την Ελλάδα στις 9 Δεκεμβρίου 1963, αφήνοντας ως αντικαταστάτη του τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Μέσα σε 40 ημέρες η κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου διπλασίασε τις αμοιβές των δικαστικών, ρύθμισε τα αγροτικά χρέη, έφερε τη δωρεάν Παιδεία και απελευθέρωσε 400 πολιτικούς κρατουμένους. Αυτά τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση θεωρούνται η βασική αιτία της μεγάλης νίκης της Ενωσης Κέντρου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, αν και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης με την ανοχή της ΕΔΑ, δεν ήθελε να στηριχθεί στους βουλευτές της για να κυβερνήσει. Η κυβέρνηση παραιτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου και διεξήχθησαν οι εκλογές στις 16 Φεβρουαρίου 1964 με το προαναφερθέν αποτέλεσμα.