Η γραμμή ήταν εξαρχής ξεκάθαρη. Αυτοδυναμία. Κι επειδή η νάρκη της απλής αναλογικής που φύτεψε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπει την αυτοδυναμία, θα πάμε σε δεύτερη κάλπη. Ηταν τόσο στρέιτ η γραμμή της Ν.Δ., που προσπερνούσε την πρώτη κάλπη σαν διαδικαστικό εμπόδιο. Σαν να μην πρόκειται να γίνουν κανονικές –έστω και άγονες– εκλογές. Με σχετική καθυστέρηση, το κυβερνητικό στρατόπεδο συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν δίλημμα και για την πρώτη κάλπη. Διαφορετικά κινδύνευε να υποστεί τις συνέπειες της χαλαρότητας που το ίδιο είχε καλλιεργήσει: Αφού η πρώτη κάλπη δεν «μετράει», θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο ως κυτίο παραπόνων – ή και να μη χρησιμοποιηθεί καθόλου.
Δίλημμα για τις πρώτες εκλογές έδωσε στη Ν.Δ. –ποιος άλλος;– ο Τσίπρας. Το σχεδίασμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» φαντάζει με τα δημοσκοπικά δεδομένα ανέφικτο. Ο Μητσοτάκης όμως ήδη από τη ΔΕΘ φρόντισε να το αντιμετωπίσει σαν να ήταν δυνατό και να το παρουσιάσει ως «τερατογένεση». Επενδύει έτσι στα αποθέματα αντι-ΣΥΡΙΖΑ συναισθήματος. Υπολογίζει ότι το ακροατήριό του δεν θα διακινδυνεύσει ούτε την αμελητέα πιθανότητα μιας κυβέρνησης μειοψηφίας με Τσίπρα – ΠΑΣΟΚ – Βαρουφάκη.
Για να γίνει πιο πειστικό αυτό το φόβητρο χρειάζεται ως απαραίτητο συστατικό και λίγο ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη λειτουργία επιτελεί η ανάσυρση του Γιώργου Παπανδρέου από τη λήθη. Καθιστά πιο αληθοφανή την τερατογένεση.
Ψάχνοντας τέρατα για την πρώτη κάλπη.
Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να έχει δίκιο ότι οι ιδιωτικές του επαφές έγιναν αντικείμενο παραπολιτικής κατάχρησης. Αν ήταν ικανός για μηχανορραφίες, θα το είχε δείξει στα σαράντα χρόνια που σταδιοδρομεί στον δημόσιο βίο. Η φήμη όμως αποδείχτηκε τόσο δραστική, επειδή για να θορυβηθεί κανείς δεν χρειάζεται να πιστέψει σε συνωμοσίες. Αρκεί να θυμηθεί ότι υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ ενεργό ένα σκέλος που –για να το πούμε λιτά– είναι αντιδεξιό, χωρίς να είναι αναλόγως αντι-ΣΥΡΙΖΑ· που ενστερνίζεται μάλιστα τα πασοκογενή νεφελώματα του Τσίπρα περί «προοδευτικότητας».
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πολιτεύεται με μεγάλη ευλάβεια στις ίσες αποστάσεις. Ομως, αν υπάρχει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό του όψιμου Παπανδρέου είναι ότι δεν υπολογίζει το κόμμα του. Το διέσπασε το 2014. Και αποφάσισε να δαπανήσει ό,τι πολιτικό κεφάλαιο του είχε απομείνει με μια πολωτική επαναδιεκδίκηση της αρχηγίας τον Δεκέμβριο του 2021. Δεν έχει δηλαδή δώσει ακριβώς εχέγγυα ότι θα τηρήσει μετεκλογικά τις αποφάσεις του κόμματος και δεν θα κινηθεί πάλι αυτόνομα, επικαλούμενος κάποιο διακύβευμα υπέρτερο της κομματικής πειθαρχίας – όπως το να μην επιστρέψει η επάρατος Δεξιά αυτοδύναμη στα πράγματα.
Μα, σοβαρά; Μπορεί στ’ αλήθεια ένας πολλαπλώς ηττημένος βετεράνος να δοκιμάσει να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία με ένα κόμμα που θα έχει βγει δεύτερο στις εκλογές; Δεν μπορεί να συμβεί. Αλλά στη Ν.Δ. αρκεί να λέει ότι μπορεί. Δεν υπάρχουν τέρατα. Αλλά για να τα φοβάσαι, δεν χρειάζεται να υπάρχουν.