Η σημερινή επέτειος της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία βρίσκει τον κόσμο διαφορετικό απ’ ό,τι θα μπορούσε να προβλέψει κάποιος πριν από ένα χρόνο. Η Ουκρανία αντιστέκεται και αντεπιτίθεται, καθώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν βρήκε τη Δύση ενωμένη και αποφασισμένη να εμποδίσει τα επεκτατικά του σχέδια. Ομως, ο τελευταίος χρόνος απέδειξε ότι, πριν από τον πόλεμο, ο κόσμος βρισκόταν στη δίνη ανακατάταξης δυνάμεων. Η Ουκρανία ανέδειξε χρόνιες αδυναμίες της Ρωσίας. Ετσι, ο πόλεμος περιορίζεται σε πρόβλημα για την Ευρώπη, όχι για όλο τον κόσμο. Η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αποτελεί μεγαλύτερη απειλή. Οχι μόνο από στρατιωτικής και οικονομικής άποψης, αλλά και ως εμπόδιο στην αντιμετώπιση κορυφαίων κοινών προκλήσεων, όπως η κλιματική κρίση.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η διαμάχη για παγκόσμια επιρροή διεξαγόταν μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Δύσης (ΗΠΑ και Ε.Ε.). Σήμερα είναι φανερό ότι η Ρωσία δεν είναι ο παίκτης που ήταν η Σοβιετική Ενωση. Είναι εξαρτημένη από τη στήριξη της Κίνας, για την οποία αποτελεί πηγή φθηνής ενέργειας. Εκτός εάν κάνει χρήση πυρηνικού όπλου, η Μόσχα από μόνη της δεν καθορίζει τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως συμβαίνει με Ουάσιγκτον και Πεκίνο. Η ένταση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων άρχισε να κορυφώνεται την εποχή Τραμπ, όταν η Αμερική χαλάρωνε τους δεσμούς με συμμάχους της, ενώ ο Σι Τζινπίνγκ δήλωνε (τον Ιούνιο του 2019) ότι «ουδεμία δύναμη μπορεί να ανακόψει την πρόοδο του κινεζικού λαού». Υπογραμμίζοντας ότι αυτό απαιτεί «ενωμένη και ισχυρή ηγεσία», ο Κινέζος πρόεδρος εδραίωσε τάχιστα την ηγεμονία του. Η Ε.Ε., έχοντας χάσει τη Ρωσία ως πηγή φθηνής ενέργειας, δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει την Κίνα ως αγορά και πηγή φθηνών προϊόντων. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όμως, δείχνει τα πολιτικά όρια της Ευρώπης.
Η Ε.Ε. βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου, εξαρτημένη από την Αμερική και ευάλωτη σε ό,τι προκύψει μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Δεν τη συμφέρει, όμως, να είναι ούτε μόνο με τη μία πλευρά ούτε με την άλλη. Οι συνθήκες απαιτούν ισχυρή Ευρώπη για να εξασφαλίσει τη διεθνή ισορροπία. Και όμως, τα συγκρουόμενα συμφέροντα χωρών-μελών, η πολιτική δομή της, την καθιστούν δορυφόρο, όχι δύναμη.