Πέρυσι τέτοια μέρα, όταν ο ρωσικός στρατός εισέβαλλε στην Ουκρανία, ο Πούτιν υποσχόταν στην παγκόσμια κοινότητα μια στρατιωτική επιχείρηση που θα κρατούσε τρεις ημέρες, λιγότερο κι από σχολική εκδρομή. Αποκλεισμένος από την πραγματικότητα στο προστατευμένο περιβάλλον της μοναρχίας του, δεν περίμενε ούτε το αξιόμαχο των Ουκρανών ούτε την αντίδραση των συμμάχων τους. Είχε ήδη αποφανθεί ότι το ουκρανικό έθνος δεν υπάρχει και δεν έχανε ευκαιρία για να επιδείξει την περιφρόνησή του απέναντι στις δυτικές δημοκρατίες –διεφθαρμένες αποικίες «ομοφυλοφίλων»– που δεν θα τολμούσαν να αντισταθούν στην πυγμή του Ξανθού Γένους, προορισμένου να σώσει την οικουμένη από την παρακμή. Το ίδιο πίστευαν και οι πανσλαβιστές επί τσαρικής Ρωσίας, το ίδιο και οι μπολσεβίκοι. Ηταν ο πρώτος που βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατάρρευση των ψευδαισθήσεών του. Πρώτον, το ουκρανικό έθνος απέδειξε πως όχι μόνον υπάρχει, αλλά είναι ικανό να υπερασπισθεί τον εαυτό του πάση θυσία. Θυσίες μαχητών αλλά και αμάχων, καταστροφή υποδομών και προσφυγιά. Η στρατιωτική μηχανή της Ρωσίας αποδείχθηκε διάτρητη. Πόσοι στρατηγοί «αυτοκτόνησαν» μέσα σε αυτό το διάστημα. Ο ένας βρέθηκε με τρεις σφαίρες. Ούτε να αυτοκτονήσει δεν ήταν ικανός ο στρατηγός. Εναν χρόνο μετά, ο Πούτιν συνεχίζει τον πόλεμο και απειλεί με επέκτασή του. Θα είναι η Μολδαβία ή θα τολμήσει να πατήσει το κουμπί του ολέθρου; Αγνωστες οι βουλές του. Εκείνο που πλέον δεν μας είναι άγνωστο είναι η ιδεοληψία του. Η Ρωσία προβάλλει πλέον ως ηγέτιδα δύναμη του πολέμου κατά της Δύσης.
Πέρυσι τέτοια μέρα οι δυτικές δημοκρατίες απωθούσαν την ιδέα μιας απειλής που θα προερχόταν από τη Ρωσία. Ειδικά η Ευρώπη πίστευε πως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος η Ιστορία είχε αλλάξει κεφάλαιο. Το ΝΑΤΟ αντιμετώπιζε υπαρξιακό πρόβλημα. Μια στρατιωτική συμμαχία χρειάζεται αντίπαλο και της τον έδωσε ο Πούτιν. Οσο για την Ε.Ε. πίστευε πως είχε αφήσει τον πόλεμο έξω απ’ τα τείχη της. Πόσο καίριο μοιάζει το έργο του Ζιρωντού: «Ο πόλεμος της Τροίας δεν θα λάβει χώρα;». Η Ρωσία μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής τυραννίας ήταν καταδικασμένη να γίνει μια δημοκρατία σαν όλες τις άλλες. Η ψευδαίσθηση των Ευρωπαίων ηγετών ήταν ότι ο Πούτιν, παρά τις ιδιαιτερότητές του, σκέφτεται όπως οι ίδιοι. Επεσαν έξω. Οπως έπεσαν έξω και στις δυνατότητες της δικής τους αντίδρασης. Αποδείχθηκε πως η «απόλεμη» Ευρώπη έχει τον τρόπο και τα μέσα να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο που την απειλεί. Hταν η χρονιά των χαμένων ψευδαισθήσεων που καλλιεργήθηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Κι αυτό το οφείλουμε σε ένα έθνος, τους Ουκρανούς, που μας θύμισε ότι η ύβρις και η αδικία που συνεπάγεται δεν περιορίζεται στις διαταραχές του homo economicus, ούτε στον θρησκευτικό φανατισμό.