Στην πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες. Για τον απλούστατο λόγο ότι η φιλία δεν αφορά τον δημόσιο χώρο. Η φιλία είναι ιδιωτική υπόθεση, ακόμη πιο ιδιωτική κι από τον έρωτα. Στην πολιτική υπάρχουν εκλεκτικές συγγένειες. Και κανείς δεν αμφισβητεί την εκλεκτική συγγένεια που συνδέει τον Παύλο Πολάκη όχι μόνον με τον Τσίπρα αλλά και με τον βαθύ ΣΥΡΙΖΑ. Ο «αψύς Σφακιανός» εκφράζει το ασυνείδητο αυτού του τύπου της Aριστεράς. Χωρίς να νοιάζεται για τα προσχήματα του κοινοβουλευτισμού –και ο κοινοβουλευτισμός δεν λειτουργεί χωρίς προσχήματα–, αδιαφορώντας για τη λεκτική βία, λέει και κάνει όσα οι περισσότεροι σκέφτονταν αλλά δεν τολμούσαν να πουν ή να κάνουν. Αυτός ήταν πάντα εκεί, σαν το πνεύμα της πλατείας. Οποτε πήγαιναν να ξεστρατίσουν, τους θύμιζε πως αν κατάφεραν να διεκδικήσουν και να κερδίσουν την εξουσία, αυτό το χρωστούσαν στις μούντζες που έριχναν προς το κτίριο της Βουλής. Με τον θόρυβο που παρήγε ενσάρκωνε την εικόνα του «λαού», όπως τον φαντασίωνε η «πρώτη φορά Aριστερά». Αν αποκλείοντάς τον από τα ψηφοδέλτια ο Τσίπρας θέλει να δείξει πως ψάχνει αλλού το πνεύμα του, θα το δείξει ο χρόνος. Και ο ίδιος, για να επιβιώσει στην πολιτική σκηνή θα πρέπει να αποδείξει πως έχει τις ικανότητες και τη δημοκρατική παιδεία για να το κάνει. Ο αποκλεισμός Πολάκη, όπως και να το κάνουμε, δεν αποτελεί πολιτικό πρόγραμμα. Στην καλύτερη περίπτωση είναι μια κίνηση τακτικής.
Στη χειρότερη είναι ένα προοίμιο αυτού που θα συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την προαναγγελθείσα εκλογική του ήττα. Eνας προάγγελος της ήττας. Και το ζητούμενο δεν είναι ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός. Το ζητούμενο είναι ποιος θα είναι ο πολιτικός σχηματισμός που θα προκύψει. Ο Πολάκης, με την πονηριά του «λαϊκού ήρωα», ξέρει ότι θα διατηρήσει το ακροατήριό του. Ο οργισμένος εκδικητής χωρίς αιτία ξέρει ότι απευθύνεται σε μια δημοκρατικά μοιρασμένη ορμή της ελληνικής κοινωνίας. Ο Τσίπρας, με την αγοραία ευφυΐα του, αντιλαμβάνεται πως δεν αρκεί πλέον η ρητορική της εκδίκησης και της μνησικακίας για να διεκδικήσει εξουσία. Μπορεί στις εκλογές να αντέξει και να μην έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ. Υποθέτω αντιλαμβάνεται πως τα περιτρίμματα του κάποτε κραταιού κόμματος του παπανδρεϊσμού τον προσεταιρίσθηκαν γιατί τους υποσχέθηκε εξουσία. Αν δεν μπορεί να τους τη δώσει, θα του γυρίσουν την πλάτη;
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η υπόθεση Πολάκη δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι αυτός που ήταν μέχρι σήμερα. Δεν είναι θέμα «δεοντολογίας». Είναι υπαρξιακό. Η Aριστερά παλεύει με το πνεύμα της.