Τρίτη βράδυ έβγαλα τα εισιτήρια. Ηλεκτρονικά, θαυμάζοντας για άλλη μια φορά την ευκολία της ψηφιακής υπηρεσίας. Μικρή απόδραση στη Θεσσαλονίκη για το επόμενο Σαββατοκύριακο. Πάντα αγαπούσα τα τρένα. Και πάντα ζήλευα τα τρένα άλλων χωρών. Το πυκνό δίκτυο και τους υπερσύγχρονους συρμούς που σε πάνε –για παράδειγμα– από τις Βρυξέλλες στο Παρίσι σε δύο ώρες. Πάντα με έθλιβε η παρακμή των συρμών στο δικό μας δίκτυο. Και ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που για χρόνια είχα σταματήσει να χρησιμοποιώ το τρένο. Μαζί με την για πολλά χρόνια σταθερή σχετικότητα στους χρόνους των δρομολογίων.
Αλλά, η δρομολόγηση εδώ και μερικούς μήνες των δύο σύγχρονων (για τα δικά μας δεδομένα – παλιοί είναι για τις ανεπτυγμένες σιδηροδρομικά ευρωπαϊκές χώρες) συρμών στη γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη, με έβαλε στον πειρασμό. Οι ενθουσιώδεις μαρτυρίες φίλων που ήδη ταξίδεψαν και περιέγραφαν ένα ταξίδι με άνεση και συνθήκες σχεδόν αεροπορικές, μαζί με την αγάπη για το τρένο με έκαναν να θέλω να ζήσω την εμπειρία. Ενα Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Βολικά σχεδιασμένα τα δρομολόγια – φεύγεις πρωί Σαββάτου από Αθήνα και επιστρέφεις βράδυ Κυριακής.
Τρίτη βράδυ έκλεισα τα εισιτήρια, έδωσα τα ονόματα, διάλεξα τις θέσεις, έλαβα το ηλεκτρονικό μήνυμα επιβεβαίωσης, τα εισιτήρια ήδη αποθηκευμένα στο κινητό μου. Λίγες ώρες μετά, το απόλυτο σοκ. Εικόνες Αποκάλυψης από κουβαριασμένα σε άμορφη μάζα βαγόνια, μαρτυρίες φρίκης, αγωνιώδης καταμέτρηση θυμάτων, κραυγές απελπισίας, αναζήτηση επιζώντων, μια ολόκληρη χώρα άναυδη μπροστά στην απόλυτη καταστροφή.
Θέλησα να πιστέψω ότι οι σιδηροδρομικές μετακινήσεις έχουν μπει σε νέα εποχή. Οτι η παρακμή, η υποβάθμιση, τα προβλήματα έχουν μείνει πίσω. Είδα τους νέους (παλιούς) συρμούς. Δεν κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά. Αγνόησα τα προβλήματα που ακόμα και σε αυτά τα δρομολόγια – βιτρίνα δεν έλειψαν. Τις ακινητοποιήσεις συρμών, πολύωρες αρκετές φορές. Τη διελκυστίνδα για ευθύνες. «Φταίει το δίκτυο», «Οχι, φταίνε οι συρμοί που είναι ακατάλληλοι», κ.ο.κ. Μικρές προειδοποιήσεις ότι όλα κινούνται στο όριο. Και, προφανώς, αυτό που αγνόησα να λάβω υπ’ όψιν εγώ, ως επιβάτις, επέλεξαν για χρόνια να αγνοήσουν εκείνοι που έχουν την ευθύνη για αξιόπιστο μεταφορικό έργο, για ασφάλεια στις μετακινήσεις όλων μας.
Ανθρώπινο λάθος. Ναι. Η προφανής παραδοχή. Αλλά όχι επαρκής. Το ανθρώπινο λάθος κατέληξε σε τραγωδία γιατί απουσιάζει η αλυσίδα με τις δικλίδες ασφαλείας που θα το εντόπιζαν και θα απέτρεπαν το χάος. Οι πιο σύγχρονοι συρμοί, το ηλεκτρονικό σύστημα έκδοσης εισιτηρίων αποδεικνύονται μια βιτρίνα εικονικού εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης. Μια αυταπάτη σύγχρονου και λειτουργικού κράτους, που κρύβει την πραγματική κατάσταση χρόνιων λαθών, ελλείψεων, παραλείψεων, υποβάθμισης, εγκατάλειψης, παράδοσης στις αντιστάσεις του πελατειακού κράτους, απροθυμίας σύγκρουσης με τα κακώς κείμενα. Μια κατάσταση «πάμε κι όπου βγει».