Η παρηγοριά του Μπετόβεν

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ώρα είναι λίγα μόλις λεπτά μετά τις 8.30 το βράδυ. Η αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης είναι πια σχεδόν γεμάτη. Οι μουσικοί της ιταλικής ορχήστρας έχουν πάρει τη θέση τους. Εμφανίζονται κατά σειρά ο μαέστρος (ο θρυλικός Ντανιέλε Γκάτι, φωτ.) και ο σολίστ (ο περίφημος, αειθαλής Ρούντολφ Μπούχμπιντερ), καταχειροκροτούμενοι· διάσημοι και περιζήτητοι και οι δύο. Η συναυλία είναι έτοιμη να αρχίσει. Καθώς τα φώτα της πλατείας σβήνουν, το κοινό που έχει έρθει να απολαύσει δύο ονειρικά έργα του Μπετόβεν βουλιάζει σιγά σιγά στα καθίσματά του.

Η παρηγοριά του Μπετόβεν-1Αλλά όχι, το κοντσέρτο δεν μπορεί να ξεκινήσει ακόμη. Ενας εκπρόσωπος του Μεγάρου Μουσικής εμφανίζεται στη σκηνή. Είναι έτοιμος να διαβάσει κάτι. Αναφέρεται στο τραγικό συμβάν στα Τέμπη και ζητάει εκ μέρους της διοίκησης να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή. Το μήνυμα επαναλαμβάνεται και στα αγγλικά. Ο κόσμος σηκώνεται πρόθυμα, όπως και οι μουσικοί. Η αίθουσα γεμίζει από μια κατανυκτική σιωπή. Σκέφτομαι αν η (αυτονόητη) πρωτοβουλία του Μεγάρου μπορεί να είναι σε κάποιο βαθμό και προϊόν κάποιας περίπλοκης ψυχικής διαδρομής, που εκβάλλει στην ενοχή. Δηλαδή: γιατί να γίνεται η συναυλία κανονικά, ενώ ακόμη υπάρχουν αγνοούμενοι; Κοιτάω την ώρα και αναλογίζομαι ότι ακριβώς 24 ώρες πριν δεν είχε συμβεί τίποτα. Είναι μια σκέψη που ακινητοποιεί.

Τι συμβαίνει όταν ο φημισμένος μαέστρος Ντανιέλε Γκάτι διευθύνει μπροστά στο κοινό μιας χώρας που πενθεί;

Παρατηρώ τις παθιασμένες κινήσεις του διευθυντή ορχήστρας. Στην πραγματικότητα βυθίζομαι στον κόσμο του· προσπαθώ να καταλάβω πόσα κλάσματα δευτερολέπτου προηγείται των μουσικών του για να τους καθοδηγήσει σωστά, να δώσει ρυθμό, να συντονίσει ένα συμφωνικό σύνολο δεκάδων σολίστ. Αυτό είναι ένα θαύμα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, αναλογίζομαι, ένα θαύμα μερικών αιώνων που έφτασε μέχρι σε εμάς για να μας διαβεβαιώσει ότι στο τέλος της ημέρας παραμείναμε αναλλοίωτοι και άσπιλοι στον πυρήνα μας. Είναι πολλές φορές στη διάρκεια της συναυλίας που νιώθω ότι τα έργα αυτά φτιάχτηκαν ακριβώς για μέρες σαν κι αυτή που ζούμε από την Τρίτη το βράδυ. Αισθάνομαι μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων που πενθεί, επικοινωνώντας με τα αιώνια μουσικά σινιάλα ενός Μπετόβεν ή ενός Σούμπερτ· ο σπουδαίος πιανίστας έπαιξε εκτός προγράμματος ένα έργο του, αντίδωρο στις επευφημίες, αλλά και σε ένα κοινό που στα μάτια του ήταν για εκείνο το βράδυ η Ελλάδα των Τεμπών.

«Δεν έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη από την Τέχνη όσο την έχουμε μέρες σαν κι αυτές», μου λέει ένας καλός φίλος. Εχει δίκιο: αλλιώς ακούς τον Μπετόβεν πριν από τα Τέμπη και αλλιώς μια μέρα μετά. Γι’ αυτό μου φαίνονται κάπως παράταιρες οι ματαιώσεις καλλιτεχνικών γεγονότων εξαιτίας του τριήμερου εθνικού πένθους. Ενώ τις καταλαβαίνω νοητικά, αμφιταλαντεύομαι ψυχικά. Εξαντλημένοι από την πορνογραφία της καταστροφής που μας κατακλύζει πανταχόθεν, από κάπου πρέπει να πιαστούμε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή