Τον έκαναν σταθμάρχη με συνοπτικές διαδικασίες. Λίγο πριν βγει στη σύνταξη. Ανάμεσα στα πολλά τραγελαφικά που άκουσα αυτές τις μέρες είναι ότι για να γίνεις σταθμάρχης σε βάζουν και μετράς βαγόνια για να κρίνουν τη διορατικότητά σου και να φωνάξεις για να βεβαιωθούν πως η φωνή σου είναι δυνατή. Απλά πράγματα, απλή δουλειά κι αυτός συμπεριφέρθηκε απέναντι στο έργο που ανέλαβε με τη δέουσα απλότητα. Κοιτάς το ρολόι και δίνεις εντολή στην αμαξοστοιχία. Ελπίζω να μην αποδειχθεί αληθινή η καταγγελία του δικηγόρου ενός από τα θύματα ότι περίοικοι άκουσαν ήχους από γλέντι στο σταθμαρχείο την ώρα του δυστυχήματος. Πάντως ο σταθμάρχης δεν είδε τις ενδείξεις που τον προειδοποιούσαν ότι οι δύο συρμοί ήταν σε πορεία σύγκρουσης. Υπάρχει ατομική ευθύνη; Και βέβαια υπάρχει ατομική ευθύνη. Κι αυτή δεν βαραίνει μόνο τον μοιραίο σταθμάρχη. Ποιοι τον έβαλαν σε αυτή τη θέση; Ποιοι τον θεώρησαν κατάλληλο για να αναλάβει το περίπλοκο έργο από το οποίο εξαρτώνται τόσες ζωές; Ο κ. Καραμανλής παραιτήθηκε. Και καλά έκανε. Ομως το υπουργείο δεν είναι μόνον ο υπουργός. Είναι ένας ανθρώπινος οργανισμός που ο καθένας οφείλει να αναλαμβάνει και τη δική του ατομική ευθύνη. Για να γίνει ένα τόσο τραγικό δυστύχημα δεν φθάνει η ασυνειδησία ή η ανικανότητα μόνο ενός ανθρώπου. Το είδαμε στο Μάτι: τον περίφημο «κρατικό μηχανισμό» που δεν λειτούργησε τον αποτελούσαν ανεύθυνα όντα. Για ακόμη μία φορά ανακαλύπτουμε πως το βαθύ κράτος πάσχει από ανοσία απέναντι στο αίσθημα της ευθύνης που αντιστοιχεί στον καθένα μας.
Φταίει το απηρχαιωμένο δίκτυο; Φταίει, όμως καμία τεχνολογία, όσο εξελιγμένη κι αν είναι, δεν αρκεί. Ανθρωποι τη χειρίζονται. Αλλιώς θα μπορούσα κι εγώ να καθίσω στη θέση ενός ελεγκτή εναερίου κυκλοφορίας. Τόσα χρόνια, στο ίδιο απηρχαιωμένο δίκτυο, τρένα πήγαιναν κι έρχονταν. Αφού ήξεραν οι διαχειριστές του δικτύου την άθλια κατάστασή του θα έπρεπε να επιλέγουν με ακόμη αυστηρότερα κριτήρια το ανθρώπινο δυναμικό τους. Πόσοι άλλοι, σαν τον μοιραίο σταθμάρχη, κατέχουν θέση ευθύνης την οποία είναι ανίκανοι να αναλάβουν; Και όχι μόνο στον ΟΣΕ. Κάθε χρόνο συμπολίτες μας θρηνούν θύματα σε τροχαία περισσότερα από τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος. Δεν φταίνε ούτε οι λαμαρίνες ούτε το οδόστρωμα. Φταίει η ασυνειδησία ή η ανικανότητα των οδηγών. Και η απουσία της Τροχαίας. Ο εκσυγχρονισμός των μέσων δεν καταργεί ούτε την ευσυνειδησία ούτε την ατομική ευθύνη. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι απαιτεί περισσότερα από τους διαχειριστές.
Και μη μου πείτε ότι απ’ όλη την Ελλάδα δεν μπορούσε να βρεθεί κάποιος καταλληλότερος για τη θέση του σταθμάρχη στη Λάρισα. Ναι, υπάρχει ατομική ευθύνη. Ομως αυτή δεν αφορά μόνο τον αυτουργό. Θα πρέπει να δούμε έως πού φθάνει.