«Στο τρένο σκοτώσατε τη γενιά μου». Το σύνθημα στο πανό που κρατούσε ένα κορίτσι στη χθεσινή διαδήλωση για το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη υποδηλώνει συναισθηματική φόρτιση, αλλά δεν αποτυπώνει την αλήθεια. Η νέα γενιά κάθε χώρας πάντα θα είναι παρούσα, με την ευχή οι «επαναστάσεις» της κατά της καθεστηκυίας τάξης, οι θυμοί της και η φόρτιση για τα πατρικά αμαρτήματα να μετουσιωθούν δημιουργικά σε μια καλύτερη εποχή.
Η τραγωδία στα Τέμπη θα πρέπει να θορυβήσει τις μεγαλύτερες γενιές στην Ελλάδα, που έχουν διαβρώσει, έχουν ναρκοθετήσει και τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια για νέα θεμέλια στη χώρα. Μια χώρα που με τους 57 νεκρούς των Τεμπών πληρώνει την αβελτηρία του πολιτικού προσωπικού και τις παθογένειες του δημόσιου τομέα.
Επί δεκαετίες, το ζητούμενο στην Ελλάδα είναι η στρατηγική, ο σχεδιασμός, η σοβαρή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, του συστήματος υγείας, της εκπαίδευσης. Αντί γι’ αυτά τι υπάρχει; Μια διελκυστίνδα των κομμάτων για τη νομή της εξουσίας, με αποτέλεσμα ικανοί άνθρωποι –κατά κύριο λόγο αλλεργικοί στα ψηφοθηρικά κομματικά τερτίπια και τους συμβιβασμούς σε ένα τρυφηλό πολιτικό σύστημα– να απέχουν από θέσεις πολιτικής, να δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα, να μεταναστεύουν.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια νέα γενιά που θα ξεφύγει από την «κομματίλα» –με γνώμονα την κατάληψη θέσεων εξουσίας προς ίδιον συμφέρον και βόλεμα– και θα προσπαθήσει να αλλάξει την καθημερινότητα της Ελλάδας, να την εμποτίσει με μια διαφορετική πολιτική φιλοσοφία. Ας πούμε, να πάψει να παίρνει μονοήμερες αναρρωτικές άδειες… κατά προτίμηση τις Παρασκευές, προφανώς για να την κοπανήσει από τη δουλειά, όπως κάνουν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι (αλλά και κάποιοι ιδιωτικοί το καταφέρνουν).
Η χώρα διαθέτει πολίτες –ανεξαρτήτως ηλικίας– που εργάζονται με επαγγελματισμό, που επιζητούν την αξιοκρατία μέσω της δουλειάς (και όχι μέσω μιας «δημοκρατικής μετριότητας»), που αξιοποιούν την τεχνολογία και τις σύγχρονες μεθόδους οργάνωσης των κρατικών δομών. Προσοχή: οι ινστρούχτορες παραμονεύουν στη γωνία να τους κατασπαράξουν, ενώ τα προπατορικά αμαρτήματα δεν παίρνουν άφεση ούτε λόγω καλών προθέσεων ούτε με επαναστατικές δηλώσεις. Χρειάζεται δύναμη πνεύματος, θάρρος και στοχοπροσήλωση.