Είναι γνωστό πως μερίδα ανθρώπων –αποδεικνύεται διόλου ασήμαντη– ρέπει προς τον μαζοχισμό. Αυτό, στον βαθμό που παραμένει στην ατομική-ιδιωτική σφαίρα ουδένα ενοχλεί. Ο καθένας με τα βίτσια του και τις προτιμήσεις του. Δυστυχώς όμως στην εποχή του Διαδικτύου τα όρια που χωρίζουν την ιδιωτική σφαίρα με τον δημόσιο λόγο τείνουν να εξαφανιστούν. Ή εν πάση περιπτώσει γίνονται δυσδιάκριτα.
Τις τελευταίες ημέρες, και λόγω του συγκινησιακά φορτισμένου κλίματος, έχει κηρυχθεί ένας πόλεμος εναντίον προσώπων που δεσπόζουν στην ψυχαγωγική τηλεόραση και όχι μόνο, από μια σημαντική μερίδα των τηλεθεατών τους.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, όμως τις τελευταίες ημέρες έχει επιταθεί γιατί και οι διασκεδαστές φαίνεται πως παρεξήγησαν τον ρόλο τους. Αντί να προσφέρουν σάτιρα και γέλιο, μετατράπηκαν σε δημόσιους κατηγόρους τύπου Βισίνσκι.
Εντάξει, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Ψάχνουν για νούμερα τηλεθέασης και πουλάνε το προϊόν που πιστεύουν ότι θα πουλήσει. Εσύ που εκνευρίζεσαι με αυτά που ακούς, γιατί τους βλέπεις; Δόξα τω Θεώ έχουμε εκατοντάδες κανάλια, μπορείς να δεις οτιδήποτε άλλο, με το οποίο δεν θα θυμώσεις, δεν θα βρίσεις, δεν θα σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι. Δεν θα χαλάσεις τη διάθεσή σου και δεν θα γεμίσεις με τοξικά σχόλια το Διαδίκτυο.
Αλλωστε, έτσι αντιδρώντας, παίζεις το παιχνίδι αυτών που κατηγορείς. Τι επιζητεί ένας τηλεοπτικός διασκεδαστής; Να γίνει ντόρος γύρω από το όνομά του, γύρω από την εκπομπή του.
Ολους αυτούς, γυναίκες και άνδρες, δεν τους ενδιαφέρουν μόνον τα θετικά σχόλια. Κυρίως τους ενδιαφέρουν τα αρνητικά σχόλια γιατί έτσι ξεκινάει μια δημόσια μάχη μεταξύ των επικριτών τους και των θαυμαστών τους που –με τη βοήθεια και των ΜΜΕ– τους φέρνουν στο κέντρο της επικαιρότητας.
Για όλη αυτή την κατηγορία διασκεδαστών δεν υπάρχει χειρότερη ποινή από την αδιαφορία για τα όσα λένε και τα όσα κάνουν. Αν οι τηλεθεατές που θυμώνουν με το περιεχόμενο της εκπομπής τους και το ύφος του λόγου τους, τους προσπερνούσαν αδιάφορα, χωρίς επιθετικά σχόλια, στερώντας τους μονάδες τηλεθέασης, τότε η δημόσια εικόνα όλων αυτών θα ράγιζε. Και το κυριότερο: ο τηλεθεατής θα διατηρούσε την ψυχική του γαλήνη.