Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών – έγκυος 4 μηνών, Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών και Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών. Σε λιγότερο από δύο μήνες συμπληρώνονται 13 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της τραγωδίας της Marfin. Τον εμπρησμό του τραπεζικού υποκαταστήματος στην οδό Σταδίου και τους τρεις νεκρούς που δεν κατάφεραν να βγουν από το φλεγόμενο κτίριο.
Συζητώντας με μια φίλη προ ημερών για την τραγωδία των Τεμπών, την άκουσα να λέει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει τη Marfin και ότι τέτοιας τραγικότητας γεγονότα μένουν σαν συλλογικά τραύματα και μας στοιχειώνουν. Προχθές, στη μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας για τα θύματα του δυστυχήματος των Τεμπών, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να βανδαλίσουν –για άλλη μια φορά– το μνημείο που τοποθετήθηκε στην οδό Σταδίου, έξω από το κτίριο που στέγαζε τη Marfin. Με μια γρήγορη αναζήτηση στο Διαδίκτυο βρήκα άλλες τρεις περιπτώσεις βανδαλισμού του μνημείου.
Θλιβερό σε μια πορεία στη μνήμη των νεκρών της τραγωδίας των Τεμπών, κάποιοι να βεβηλώνουν τη μνήμη των νεκρών μιας άλλης τραγωδίας.
Προχθές, μια ομάδα κουκουλοφόρων αξιοποίησε την κάλυψη της διαδήλωσης και κατέστρεψε το μνημείο. Γιατί; Τι τους ωθεί να επανέρχονται, ξανά και ξανά, και να καταστρέφουν μια σεμνή πλακέτα στη μνήμη των θυμάτων; Είναι ντροπή του «χώρου» για κάτι που έκαναν κάποιοι άλλοι κουκουλοφόροι 13 χρόνια πριν; Είναι συνειδητή προσπάθεια να διαγράψουμε τη συλλογική μνήμη ενός φρικτού εγκλήματος; Είναι ένδειξη ότι δεν καταλάβαμε ποτέ τι ακριβώς συνέβη εδώ, ότι οι ζωές τριών ανθρώπων έγιναν θυσία στον βωμό της ψευτοεπαναστατικότητας και της αντίδρασης στο κατεστημένο, που κάποιοι προσωποποίησαν στους υπαλλήλους της τράπεζας;
Ο,τι κι αν είναι, ό,τι κι αν σκέφτονται αυτοί που επανέρχονται σε κάθε ευκαιρία για να βανδαλίσουν το μνημείο, ήταν τουλάχιστον θλιβερή η συνειδητοποίηση της διάκρισης μεταξύ θυμάτων σε τραγωδίες. Είναι θλιβερό σε μια πορεία στη μνήμη των νεκρών του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, κάποιοι να βεβηλώνουν τη μνήμη των νεκρών μιας άλλης τραγωδίας. Είναι σαν κάποιοι νεκροί να είναι «δικοί μας» και κάποιοι όχι. Για όσους λένε ότι οι τραγωδίες μας ενώνουν…
Δεκατρία χρόνια μετά, τα θύματα της τραγωδίας της Marfin εξακολουθούν να περιμένουν δικαίωση. Από τον Δήμο Αθηναίων δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι το μνημείο θα αποκατασταθεί άμεσα. Οπως και τις προηγούμενες φορές. Αρκεί αυτό; Ισως μιας μορφής δικαίωση και ένα μήνυμα προς εκείνους που σταθερά προσπαθούν να διαγράψουν το φρικτό έγκλημα από τη μνήμη, θα ήταν οι πορείες διαμαρτυρίας που διέρχονται από το σημείο αυτό της Σταδίου, να κάνουν μια μικρή στάση σε ένδειξη μνήμης και τιμής για τους ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους. Και σαν σταθερή υπόμνηση ότι αυτά τα εγκλήματα, όσο κι αν το προσπαθούν κάποιοι, δεν διαγράφονται από τη συλλογική μνήμη. Είναι η ασφαλιστική δικλίδα για να μη συμβούν ξανά.