Είναι γνωστό πως στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. Το τι έγινε δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, καθώς έχει ερμηνευθεί, από τότε, επαρκώς. Πάντως, ό,τι και να πούμε, όποια εξήγηση και να δώσουμε, το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε τομή στην πολιτική ζωή μετά το 1974. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Σήμερα είναι διάχυτος ο φόβος μήπως επαναληφθεί εκείνο το σκηνικό στις προσεχείς εκλογές. Μήπως αυτός ο θυμός που υπάρχει στην κοινωνία, λόγω του πολύνεκρου δυστυχήματος, εκφραστεί στην κάλπη με τη μορφή της αντισυστημικής ψήφου. Μήπως υπάρξει ένας κατατεμαχισμός του πολιτικού συστήματος με συνέπειες που αγγίζουν και τον ευαίσθητο τομέα της οικονομίας.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που προσπαθούν να διασκεδάζουν τους φόβους τους καταφεύγοντας σε βολικά επιχειρήματα ή χρυσώνοντας το χάπι. Ομως πιστεύω ότι σήμερα παρόμοιος φόβος δεν υπάρχει. Μέσα στα έντεκα αυτά χρόνια έχουν γίνει τόσο πολλά, που δεν μπορεί να σβηστούν από ένα τυχαίο γεγονός, όσο τραγικό κι αν είναι. Το 2012 ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, πλειοψηφικό, ήταν εξαγριωμένο και εξοργισμένο γιατί έβλεπε να περικόπτονται τα εισοδήματά του και να υποβαθμίζεται ο τρόπος ζωής του, κάτι το πρωτοφανές για τη μεταπολιτευτική μας περίοδο. Οι αντιδράσεις τους δεν ήταν συναισθηματικές. Πήγαζαν από τη δύσκολη καθημερινότητά τους, για την οποίαν ευθύνονταν οι άλλοι. Ποιοι; Οι ξένοι –αυτή η νεφελώδης λέξη– και τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν. Και τα τιμώρησαν με την ψήφο τους, καταφεύγοντας σε πολιτικούς σχηματισμούς είτε νεοσύστατους και «άφθαρτους» είτε σε αυτούς που υπόσχονταν την επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο. Η διορθωτική ψήφος των εκλογών που διεξήχθησαν έπειτα από 40 ημέρες μπορεί να απέτρεψε την ακυβερνησία, όμως κινήθηκε εντός της νέας κατάστασης που διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα-τομή της 6ης Μαΐου 2012.
Περιγράφω αυτό το πολιτικό τοπίο και αφήνω στον αναγνώστη να κρίνει αν υπάρχουν ομοιότητες με το σήμερα. Αν δηλαδή υπάρχει οικονομική κρίση διάχυτη στην κοινωνία, αν υπάρχουν άφθαρτοι πολιτικοί σχηματισμοί που θα καρπωθούν τη δυσαρέσκεια, αν ο ξένος παράγοντας έχει δαιμονοποιηθεί όπως το 2012, δικαίως ή αδίκως. Χωρίς να εφησυχάζουμε, να μην ανησυχούμε.