Τα όσα εξωφρενικά αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, δικαίως προκαλούν έκρηξη οργής και αγανάκτησης για τις κακοδαιμονίες του ελληνικού κράτους. Οι διαπιστώσεις που είχαν γίνει πριν από το μοιραίο, η ποιότητα των ανθρώπων που διαχειρίστηκαν το συγκεκριμένο περιστατικό –πριν καταλήξει στον ομαδικό θάνατο τόσων ψυχών– προκαλούν ρίγη. Οχι μόνον για την τραγωδία στα Τέμπη, αλλά και για το πού αλλού ελλοχεύουν ανάλογοι κίνδυνοι. Τώρα είναι η στιγμή, εκτός από τα τρένα, να γίνει μια εξονυχιστική έρευνα για τις συνθήκες ασφαλείας σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς σε στεριά, αέρα και θάλασσα. Να γίνουν ανεξάρτητες επιτροπές με στελέχη κύρους και να αναλάβουν δράση, ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποφανθούν για τα κενά που ενδεχομένως υπάρχουν. Αυτές οι επιτροπές οφείλουν να υπερβαίνουν το κομματικό σύστημα και να έχουν απόλυτη ελευθερία πρόσβασης σε στοιχεία και υποδομές, ώστε να κάνουν απερίσπαστες τη δουλειά τους.
Μπορεί να υπάρχουν ρυθμιστικές ή ανεξάρτητες αρχές στους διάφορους τομείς, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση των τρένων η αρμόδια υπηρεσία δεν έκανε τη δουλειά της, αν δεν είχε μαύρα μεσάνυχτα. Για όσο λοιπόν υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον στα θέματα ασφαλείας, είναι χρήσιμο και μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη μια έρευνα και να μη χρειαστεί να φτάσουμε σε άλλη τραγωδία για να διορθώσουμε λάθη και αβελτηρίες. Σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνον θα πρέπει να βρεθούν οι «τρύπες» στα διάφορα συστήματα ασφαλείας, αλλά να ληφθούν άμεσα τα μέτρα θεραπείας. Στις ενδεχόμενες ενστάσεις ότι βρισκόμαστε λίγο πριν από τις εκλογές και αυτές οι ενέργειες ίσως παρερμηνευθούν, ένας ειδικός σε θέματα ασφαλείας στην εναέρια κυκλοφορία, ερωτηθείς σχετικά, απάντησε: «Ας κάνουν τη δουλειά και ας νομίζει ο καθένας ό,τι θέλει». Χωρίς αμφιβολία έχει δίκιο ο εν λόγω ειδικός, καθώς αν είναι να σωθεί έστω και μια ανθρώπινη ζωή από ενδεχόμενα λάθη που μπορούν να αποφευχθούν αξίζει κάθε κόπο και κάθε άλλη αβαρία ή πολιτική παρεξήγηση και σύγκρουση.
Η κυβέρνηση, που ασφαλώς βρίσκεται σε δύσκολη θέση και απολογείται για τις ευθύνες της, αλλά και για τη διαχρονική φαυλότητα του πολιτικού συστήματος, έχει μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων την υποχρέωση και την ευθύνη να τολμήσει. Να κάνει τώρα όσα δεν έγιναν δεκαετίες και να μη λογαριάσει ούτε λεπτό το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος. Η κοινωνία δεν εκφράζεται μόνον από τις κατεδαφιστικές προσεγγίσεις των οψίμως διαμαρτυρομένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων που παριστάνουν τις αθώες περιστερές, ενώ έχουν συμμετοχή σε αυτό που κατάντησε ο ΟΣΕ και άλλοι φορείς του Δημοσίου. Υπάρχει η κοινωνική πλειοψηφία όλων εκείνων που δεν κάνουν θόρυβο, αλλά είναι επίσης οργισμένοι και ανήσυχοι για το πού πάει η χώρα. Ολοι αυτοί απαιτούν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προχωρήσει πέραν της ανάληψης ευθύνης (που ήδη έκανε) και στη ρητή δέσμευσή του ότι εκτός των άμεσων μέτρων, στην επόμενη τετραετία –εφόσον τον επιλέξουν οι πολίτες– θα πράξει ό,τι πρέπει για να αλλάξει ο τόπος και ας μην ξανακερδίσει ποτέ. Δεν είναι ζήτημα δονκιχωτισμού, αλλά εδραία πεποίθηση ότι για να υπάρξουν τομές και εκσυγχρονισμός της χώρας απαιτούνται πολιτικές θυσίες.