Στις μέρες που ζούμε μετά το τρομερό δυστύχημα στα Τέμπη, βιώνοντας αυτό το κλίμα κατάρρευσης της εμπιστοσύνης, είναι σαφές πως πρέπει να προχωρήσουμε. Η καλλιέργεια του διχαστικού κλίματος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσφέρει κανείς στην υπηρεσία της χώρας. Πλέον, ζητήματα όπως η αξιολόγηση στον δημόσιο τομέα καθίστανται επιτακτικά όσο επιτακτική είναι η επαναφορά του αφηγήματος για τη μεταρρύθμιση της χώρας.
Αλλά πέραν αυτών, το τραγικό συμβάν μάς υποχρεώνει έμμεσα να δούμε την κληροδοτημένη κουλτούρα των τρένων στην Ελλάδα. Είχα ταξιδέψει με τρένο για Λάρισα νωρίτερα την ημέρα του δυστυχήματος. Ολα είχαν πάει καλά, χωρίς καθυστερήσεις και με σχετική άνεση. Είχα σκεφτεί ότι αν έφτιαχναν τις υποδομές στους σταθμούς, θα ήταν όλα σχετικά ικανοποιητικά. Πού να ήξερα…
Αλλά προξενεί μεγάλη εντύπωση η κατάσταση που επικρατεί στους σιδηροδρομικούς σταθμούς (από τους ελάχιστους πλέον που λειτουργούν). Ο ίδιος ο Σταθμός Λαρίσης είναι μνημείο όσων μας κατατρύχουν. Η ίδια η Ελλάδα είναι η χώρα όπου η κοινή λογική έχει πάρει δρόμο. Ο σταθμός μετρό στον Σταθμό Λαρίσης, όπου τόσοι επιβάτες διακινούνται με αποσκευές, δεν έχει κυλιόμενες σκάλες. Μέσα στον σταθμό για να βρεις την τουαλέτα πρέπει να ακολουθήσεις το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε αν δεν έχει δει κανείς τους χώρους υγιεινής στον σταθμό της πόλης της Λάρισας.
Αναρωτιέμαι. Κανείς τόσα χρόνια δεν είχε επιθεωρήσει αυτούς τους χώρους στη Λάρισα; Οι τουαλέτες για το κοινό στη Λάρισα είναι στην άκρη της αποβάθρας, όπως ήταν τα αποχωρητήρια στα χωριά. Μου θύμισαν το «μέρος» που βρίσκαμε, παιδιά ακόμα, σε κάτι απομονωμένες ταβέρνες το 1970. Η Ελλάδα του 2023.
Θα πει κανείς ότι όταν έχει σημειωθεί τέτοιο τραγικό συμβάν, αυτά είναι θέματα ήσσονος σημασίας. Είναι όμως ενδεικτικά μιας αντίληψης και της τεράστιας απόστασης από την πραγματικότητα και την υποχρέωση για τη διαρκή και άριστη κατά το δυνατόν εξυπηρέτηση του πολίτη. Η εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος και στους θεσμούς περνάει μέσα από το προσωπικό του βίωμα. Οταν αφήνεις έναν σταθμό με τη χειρότερη δυνατή εντύπωση, πώς είναι δυνατόν να εκτιμάς τις αρχές που τον ελέγχουν;
Αλλά, εδώ, βρισκόμαστε σε ένα σημείο μηδέν. Η τραγικότητα του δυστυχήματος μας κλόνισε όλους. Είναι μια στιγμή κρίσιμη που πρέπει να μας εκτινάξει μπροστά και όχι να μας βυθίσει.