Η ήττα που υπέστη η κοινωνία μας στα Τέμπη θα μας στοιχειώνει για πολλά χρόνια. Φώτισε την άβυσσο της εθνικής μας επιπολαιότητας και μας έδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο το τίμημα του συμβιβασμού με χρόνιες αδυναμίες της πολιτείας, της πολιτικής, του δημόσιου χώρου, των ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Το πώς θα κινηθούμε από εδώ και μπρος θα διαμορφώσει την ταυτότητά μας, θα καθορίσει το μέλλον μας. Η φονική αστραπή μέσα στη νύχτα βύθισε πολλές οικογένειες στο πένθος και κλόνισε την εμπιστοσύνη όλων μας, όχι μόνο στην πολιτεία που φτιάξαμε και από την οποία εξαρτώμεθα, αλλά στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Εάν δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν, αισθανόμαστε αδύναμοι να ελέγξουμε τη ζωή μας. Η σημερινή οργή μπορεί να οδηγήσει στην απάθεια, στην απόσυρση, στον μαρασμό της πολιτικής και της κοινωνίας. Για να συνέλθουμε, έχουμε ανάγκη να ακουμπήσουμε πάνω σε αλήθειες, να μιλήσουμε μεταξύ μας με ειλικρίνεια και ταπεινότητα, να συμφωνήσουμε στο ποιες είναι οι πληγές της Ελλάδας και πώς θα τις αντιμετωπίσουμε. Να υπάρξει μια συλλογική κατανόηση του πώς συνέβη η σύγκρουση στα Τέμπη και ποια η βαθύτερη σημασία της. Πόσα λάθη (διαχρονικά και της στιγμής) συσσωρεύτηκαν και συνέβαλαν στο να συμβεί το αδιανόητο; Θα υπάρξει δικαιοσύνη; Θα εδραιωθούν μηχανισμοί και διαδικασίες που θα παρέχουν τη στοιχειώδη ασφάλεια που χρειαζόμαστε για να μην έχουμε μόνιμο σύντροφο τον φόβο; Θα καταλάβουν οι πολιτικοί ότι το πολιτικό (και ανθρώπινο) κόστος της αδράνειας και της ανοχής στη σαπίλα είναι, στο τέλος, μεγαλύτερο απ’ αυτό που φοβούνται όταν καλούνται να καταπιαστούν με τα κακώς κείμενα;
Θα κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και θα πούμε «ώς εδώ! Τέρμα η σαπίλα, θα φτιάξουμε τη χώρα που θέλουμε»; Τώρα που βλέπουμε ποιοι είμαστε, τι επιλέγουμε να γίνουμε;
Δεν αρκεί να μοιρολογούμε ότι «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Είναι καιρός να σκοτώσουμε τον Κρόνο, τον Κρόνο που συντίθεται από την ανοχή για την αναξιοκρατία, τη σπατάλη, τα προνόμια μικρών ομάδων εις βάρος του συνόλου, τη διαφθορά, την έλλειψη δικαιοσύνης και την ανισότητα. Σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ο Κρόνος είναι υπαρκτός, το αποτέλεσμα κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και ιστορικών γεγονότων, διεκδικήσεων και αντιλήψεων που φυλάσσονται σαν τα πολυτιμότερα κειμήλια, εμποδίζοντας τη χώρα να εξελίσσεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του καιρού, με γνώμονα την ευημερία των παιδιών της. Αν αυτά ακούγονται ουτοπικά, ανέφικτα, ας σκεφτούμε ότι η καθήλωση σε «κεκτημένα» τοποθέτησε δύο τρένα σε πορεία σύγκρουσης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από τα Τέμπη έως το δημόσιο χρέος. Τώρα είναι ολοφάνερα τα απανωτά λάθη και οι παραλείψεις. Τώρα που τα παιδιά είναι νεκρά και όλες οι γενιές των ζωντανών λαβωμένες. Ποιος θα μπορεί να ισχυριστεί ξανά ότι δεν αξίζει τον κόπο και το πολιτικό κόστος το να φτιάξει τα πράγματα;
Πώς πάμε μπρος απ’ εδώ; Πρέπει να καταλάβουμε ότι για όλους, και ακόμη περισσότερο για τους νέους, η τραγωδία στα Τέμπη ήταν μια πράξη βίας που ο καθένας αισθάνεται πάνω του. Ο ψυχικός και σωματικός πόνος συγκεντρώνει όλες τις πράξεις μικρής και μεγάλης επιθετικότητας της ίδιας της πολιτείας εναντίον μας, εναντίον της αξιοπρέπειας, των προοπτικών, της ασφάλειάς μας. Είναι σαν να σείστηκε η Γη και να μη βρίσκουμε σταθερό σημείο να σταθούμε. Τι θα κάνουμε; Θα επανέλθουμε σιγά σιγά σε κάποια ισορροπία όπως πριν, μέσα στα ερείπια, ικανοποιημένοι με μια επιφανειακή κανονικότητα, όσο επισφαλής και αν είναι; Ή θα κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και θα πούμε: «Ως εδώ! Τέρμα η σαπίλα, θα φτιάξουμε τη χώρα που θέλουμε»; Τώρα που βλέπουμε ποιοι είμαστε, τι επιλέγουμε να γίνουμε;