Το Υποβολείο επανέρχεται. l Αποφασίσαμε –με πρωτοβουλία της διεύθυνσης της εφημερίδας– ότι καλό είναι να συνεχίσει να υπάρχει στην «Κ» αυτή η «γκριμάτσα χαρμολύπης που ήταν στην ουσία το Υποβολείο» επί 23 και πλέον χρόνια, όπως έγραφα στο άκαιρο, όπως αποδείχτηκε, «Κύκνειον άσμα» μου (22/1/23). l Αποφασίσαμε επειδή το αποφασίσατε εσείς πρώτα, οι αναγνώστες του Υποβολείου· l οι οποίοι με παραστάσεις σας προς την εφημερίδα, αλλά και προς εμένα προσωπικά, εκφράζατε λύπη για τη διακοπή της στήλης και σφοδρή επιθυμία για επαναφορά της. l Δημοσιεύθηκαν δε στην «Κ» επιστολές αναγνωστών πολύ τιμητικές για το Υποβολείο, l προκαλώντας συγκίνηση, αλλά μερικές φορές και αμηχανία στον υποβολέα (λ.χ. στις 24/1/23: «Η Καθημερινή της Κυριακής δεν θα είναι πια ίδια. Για μένα τουλάχιστον»). l Σ’ αυτά τα αισθήματα ανταποκρινόμαστε. l Οφείλω όμως να προσθέσω ότι το μικρό χρονικό διάστημα που κύλησε ήταν αρκετό για να αισθανθώ κι εγώ την έλλειψη της παρηγορητικής, εντέλει, επικοινωνίας με τους αναγνώστες. l Συνεχίζουμε λοιπόν – μέχρι τελικής πτώσεως; l Ινσα’αλά. l
Το Υποβολείο είναι εδώ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενο.
«Η γραφική κοιλάς των Τεμπών», διαβάζαμε κάποτε στα σχολικά «αναγνωστικά». l Η Κοιλάς των Παθών συν τω χρόνω. l Αλλά και η Τιμωρός Κοιλάδα· τιμωρός της γενικευμένης πλέον στην κοινωνία μας ανευθυνότητας, ει μη και αναισθησίας, πλείστων ελλήνων l όσον αφορά την εκτέλεση των υπηρεσιακών καθηκόντων τους. l Και όχι μόνο στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα l – δεν είναι ώρα για εμπειρίες από υπηρεσίες τηλεφωνικών εταιρειών, τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων ή και άλλων μεσαίων ή μικρότερων, όπου αυξάνονται και πληθύνονται οι αμελείς ή αυτοί που νομίζουν ότι κρατούν τον Πάπα από τα γένια – που δεν έχει. l Ανευθυνότητα και αβελτηρία παντού. l Πετάνε καθένας το μπαλάκι σε άλλον, μη μπουν στον κόπο να λύσουν και το παραμικρό πρόβλημα. l Ολα τα βάρη στους λίγους ευσυνείδητους συναδέλφους τους l – αν κανείς πετύχει κάποιον από αυτούς. l Με τα τόσα, εξάλλου, που έχουν γραφτεί και ειπωθεί μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει «πα στω» για να προσθέσω εδώ κάτι χρήσιμο επί του κυρίαρχου προβλήματος Κράτος και Ευθύνη. l Ενας νεαρός, αλλά αχάλαστος και ανυπόκριτος νους εξέφρασε προ ημερών το μόνο που θέλω κι εγώ αυτή την πολυκορεσμένη στιγμή να πω: l «Ντρέπομαι να μιλήσω. Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνει τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Καλύτερα να μην πεις τίποτα». l (Μίλτος Τεντόγλου, αθλητής υπόδειγμα, στην ψυχή και το σώμα). l
Ημερολόγιο καταστρώματος: l Η αλλήθωρη «πολιτική» του Σύριζα ως προς τη Δικαιοσύνη· από τη μια «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» και για την αθώωση της διαβοήτου εισαγγελέως Τουλουπάκη, από την άλλη «επαφίεται στην κρίση του λαού» η καταδίκη δύο υπουργών του για Παράβαση Καθήκοντος. l Ο Νίκος Παππάς· καταδικασθείς μεν αλλά και πάλι υποψήφιος βουλευτής, «καταγγέλλει» τον παραιτηθέντα υπουργό Κώστα Αχ. Καραμανλή γιατί έχει το θράσος να είναι και πάλι υποψήφιος βουλευτής. l Η απόλυση του επί 23ετία και πλέον φιλόλογου και δόκτορος θεατρολογίας Γιάννη Λιγνάδη από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης μετά ανελέητη πολεμική –«οικογενειακή ευθύνη»…– που υπέστη από αριστερούς, τρομάρα τους, βραχίονες, l μεταξύ των οποίων κάτι προ πολλού αποξηραμένα ταλέντα (το γαρ πολύ της αριστεράς) l αλλά και άλλων άμοιρων, αναντάμ παπαντάμ, ταλέντου. l Τέλος, λόγω χώρου, η λυσσαλέα προσπάθεια να πλασαριστούν η μεν σύγκρουση των τρένων ως «δολοφονία» και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ως «δολοφόνος». l Από ποιους; l Φυσικά από συριζαίους και άλλες καλλιτεχνικές δυνάμεις· l επικουρούμενες από κάτι αδρά αμειβόμενους καραγκιόζηδες της τηλεοπτικής χρείας. l Η αριστερή ταμπέλα ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ.