Μόλις μπήκα στη μικρή αυλή του αναρρωτηρίου του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου, το είδα ξαπλωμένο σε μια αυτοσχέδια φωλιά από αχυρόμπαλες. Απολάμβανε τον ήλιο, πιθανότατα για πρώτη φορά, ανασηκώνοντας ελαφρά κάθε τόσο το κεφάλι του. Βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα δίπλα σε κάδους απορριμμάτων έξω από το πάρκο, σε άθλια κατάσταση· υποσιτισμένο, αφυδατωμένο και με οστεοπενία λόγω έλλειψης βιταμίνης D. Τα κόκαλά του θρυμματίζονται, λένε οι κτηνίατροι που το παρακολουθούν. Τα πίσω πόδια του έχουν παραλύσει. Το τιγράκι των σκουπιδιών είναι μόλις τεσσάρων μηνών, θηλυκό, και δίνει τη δική του μάχη να κρατηθεί στη ζωή.
Λευκές τίγρεις δεν υπάρχουν στη φύση, γεννιούνται από ενδογαμίες μεταξύ ζώων σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Γι’ αυτό και συνήθως έχουν πολλά προβλήματα υγείας, όπως παραμορφώσεις στη σπονδυλική στήλη και ανοσολογική ανεπάρκεια. Παρά ταύτα, είναι περιζήτητες. Ζωντανές ή νεκρές. Για να γίνουν διακοσμητικά αντικείμενα σε επαύλεις πλουσίων κυρίως στην Ασία και στις ΗΠΑ ή για να χρησιμοποιηθούν στην παρασκευή παραδοσιακών κινεζικών «φαρμάκων». Το κόστος αγοράς μιας ζωντανής τίγρης μπορεί να φτάσει τις 100.000 δολάρια. Μετά τη θανάτωσή της, διατηρεί την αξία της στην αγορά της φρίκης: υπάρχουν άνθρωποι που διατίθενται να πληρώσουν 1.000 δολάρια για ένα πόδι, 170 δολάρια για τα δύο μάτια της ή 300 δολάρια για ένα κιλό σκόνης από τα οστά της (πρώτη ύλη για διάφορα γιατροσόφια, από χάπια έως αναλγητικά, υποτίθεται, επιθέματα)…
Η παράνομη διακίνηση άγριων ζώων ανθεί και στη χώρα μας. Οπως έμαθα πρόσφατα, πριν από κάμποσα χρόνια, μεγαλοεπιχειρηματίας, μακαρίτης πια, αναζητούσε εναγωνίως αφρικανικούς πιγκουίνους για το παραθαλάσσιο κτήμα του στην Πελοπόννησο, όπου ήδη ζούσαν ζέβρες, αντιλόπες και άλλα άγρια ζώα. Δεν πρέπει να δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα. Σπάνια ερπετά και αυγά τροπικών πτηνών φτάνουν κρυμμένα σε βαλίτσες, λιονταράκια μεταφέρονται σε πολυτελή γιοτ και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι θα βρέθηκε στη χώρα μας το λευκό τιγράκι, για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία κάποιων. Μόλις έμεινε παράλυτο μετατράπηκε από σύμβολο πλούτου και εξουσίας σε βάρος. Σαν σπασμένο παιχνίδι το πέταξαν. Χιλιάδες ζώα, δεσποζόμενα ή άγρια, έχουν και θα εξακολουθήσουν να έχουν την ίδια μοίρα, όσο οι άνθρωποι θα βλέπουμε το είδος μας a priori ως διαχειριστή της φύσης και τα άλλα πλάσματα ως πράγματα, εργαλεία ή αξεσουάρ. Και όμως, δεν είμαστε τα μοναδικά όντα που έχουν σημασία. Μόνο εμείς όμως μπορούμε –και έχουμε χρέος– να υπερασπιστούμε τα υπόλοιπα.