Είναι άτυχος ο κ. Βαρουφάκης. Οχι μόνον επειδή βρέθηκε στο νοσοκομείο ένα βράδυ που βγήκε για φαγητό με γνωστούς του. Είναι άτυχος διότι αυτό το απεχθές επεισόδιο τον έφερε αντιμέτωπο με την εικόνα του. Οχι αυτή που βλέπει ο ίδιος στον καθρέφτη και η οποία δεν παύει να μας υπενθυμίζει ότι τον ικανοποιεί απολύτως. Τον έφερε αντιμέτωπο με την εικόνα που θέλει να δημιουργήσει ως πολιτικός για να μπορέσει, έστω και οριακά, να συμμετάσχει στην επόμενη Βουλή. Ο κ. Βαρουφάκης και η παρέα του –διότι περί παρέας πρόκειται– ελπίζουν ότι θα εισπράξουν ένα μερίδιο από την περίφημη «αντισυστημική» ψήφο. Το αληταριό που του επιτέθηκε αυτήν εκπροσωπούν. Με δυο λόγια, του επιτέθηκε η εκλογική του πελατεία. Ο ίδιος, προκειμένου να μην τη δυσαρεστήσει, δήλωσε πως του επιτέθηκαν «μπράβοι της νύχτας». Αυτός ο υπόκοσμος, αν δεν κάνω λάθος, διακρίνεται για τη συνέπεια με την οποία επιλέγει τους στόχους του. Συνήθως είναι ο τρόπος τους για να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους και να κλείνουν λογαριασμούς. Οπως αποδείχθηκε, δεν επρόκειτο περί εκπροσώπων του ευγενούς αυτού επαγγελματικού κλάδου. Ηδη συνελήφθη κάποιος γνωστός στις Αρχές για τη δραστηριοποίησή του στο βασίλειο της αυθαιρεσίας που καλείται «αναρχικός χώρος». Θυμωμένος, ο κ. Βαρουφάκης κάλεσε την κυβέρνηση να μη συνεχίσει την «αποπροσανατολιστική σπέκουλα». Μην κάνει κάνα αστείο και συλλάβει και τους υπόλοιπους, διότι θα έχει να κάνει μαζί του αλίμονό της. Ο κ. Βαρουφάκης δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι η εικόνα που βλέπει ο ίδιος στον καθρέφτη δεν είναι ίδια με την εικόνα που βλέπει η εκλογική του πελατεία. Αυτοί εξακολουθούν να βλέπουν τον πρώην παντοδύναμο υπουργό Οικονομικών των Συριζανέλ που έριξε την Ελλάδα στο πιο σκληρό μνημόνιο.
Και σ’ αυτό διαφέρει η Ελλάδα του 2023 από την Ελλάδα του 2012, όταν ο τραμπουκισμός αντιμετωπιζόταν από πολιτικά κόμματα ως αγνή έκφραση του αντισυστημικού μετώπου. Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, ο Βαρουφάκης και η Χρυσή Αυγή, οι πρωταγωνιστές του θεατρικού δρώμενου της πλατείας. Απ’ αυτούς, η μεν είναι στη φυλακή, οι δε διαχειρίστηκαν το σύστημα το οποίο, υποτίθεται, πολεμούσαν, για να το διασώσουν από την κατάρρευση. Ως εκ τούτου, δικαιούμαι να αναρωτηθώ τι εννοούν όσοι αναφέρονται στην άνοδο της «αντισυστημικής» ψήφου. Σε ποιες δυνάμεις θα στραφεί; Μήπως στους δολοφόνους της Μαρφίν, οι οποίοι φρόντισαν να μας θυμίσουν την πρότασή τους για την Ελλάδα, καταστρέφοντας το μνημείο των θυμάτων της;
Και μακάρι να υπήρχε κάποιο σύστημα. Το δυστύχημα στα Τέμπη απέδειξε πως είμαστε μια αντισυστημική χώρα. Το «σύστημα» είναι φαντασίωση. Και όπως γράφει ο Μονταίνιος, προκειμένου να μην έχεις σε κάποιον να επιτεθείς, προτιμάς να επιλέξεις κάτι φανταστικό, ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις.