Ωστε, λοιπόν, κάποιοι κυβερνητικοί προσπαθούν τώρα να πείσουν τον έναν Κώστα Καραμανλή, τον πρώην πρωθυπουργό, υιό Αλέκου και ανιψιό Κωνσταντίνου, να επιστρέψει στα νεοδημοκρατικά ψηφοδέλτια, ώστε να καλυφθεί το κενό, αν τελικά πειστεί να μην είναι υποψήφιος ο άλλος Κώστας Καραμανλής. Ο παραιτηθείς υπουργός Μεταφορών, υιός Αχιλλέα αυτός, επίσης ανιψιός Κωνσταντίνου.
Τα ‘χουν αυτά τα προβλήματα οι οικογενειοκρατικές, νεποτιστικές ή κληρονομικές δημοκρατίες. Δεν σε μπερδεύουν μόνο με τα λίγα επώνυμά τους, τρία – τέσσερα το πολύ, σε επίπεδο κορυφής, για όλη τη μεταπολεμική ελληνική ιστορία και καμιά τριανταριά εάν μετρήσουμε τους βουλευτές των τελευταίων ετών που κληρονόμησαν την έδρα μαζί με το πατρικό επώνυμο. Σε μπερδεύουν και με τα επίσης λίγα μικρά ονόματά τους, που ανακυκλώνονται σταθερά, όπως συμβαίνει άλλωστε και στα ταπεινά σόγια. Γεώργιος εγγονός Γεωργίου (Παπανδρέου), Κωστήδες ανιψιοί Κωνσταντίνου. Οιονεί δυναστείες.
Πριν το δυστύχημα των Τεμπών κόψει βίαια στα δύο τον κοινωνικό και πολιτικό χρόνο, τι θα θυμόμασταν άραγε, ανακεφαλαιώνοντας τη δημόσια παρουσία του Κ. Αχ. Καραμανλή; Εκτός από το πάθος του να κηρύσσει παράνομες όλες τις απεργίες στα ΜΜΜ, ακόμα κι αν αφορούσαν την ασφάλεια των συγκοινωνιών, και να απορρίπτει τα εξώδικα των σωματείων, αξέχαστη έμεινε η δήλωσή του για τους «τζαμπατζήδες» του μετρό: «Το ζήτημα είναι ότι ο ίδιος ο άνθρωπος που κάνει αυτή την πράξη πρέπει να νιώθει ως απόβρασμα της κοινωνίας». Τέλη Ιουλίου του 2019 αυτά.
«Αποβράσματα της κοινωνίας». Παλιάνθρωποι δηλαδή. Σκουπίδια. Θα μπορούσε να μιλήσει για ανάγωγους ο υπουργός ή για «αντικοινωνική συμπεριφορά», και να κρατήσει τα «αποβράσματα» για να στολίζει άτομα με πράξεις όντως τεράστιας απαξίας. Αν είναι απόβρασμα ο τζαμπατζής, ο φονιάς ή ο βιαστής τι είναι; Το γεγονός ότι μιλούσε για τις μάλλον άγνωστές του δημόσιες συγκοινωνίες δεν ήταν γερό άλλοθι. Απλώς έδειξε από τότε ότι δεν τα πάει καλά με τον έλεγχο ούτε των λέξεων ούτε των αισθημάτων του. Αυτό φάνηκε και με τη δήλωση παραίτησής του και την κατοπινή διαβεβαίωσή του ότι δεν βρίσκει λόγο να μην είναι ξανά υποψήφιος στις Σέρρες. «Θα με κρίνει ο λαός», αποφάνθηκε, εννοώντας ίσως σαν «λαό» το οικογενειακό πελατειακό δίκτυο δεκαετιών.
Δικαιούνται άραγε οι μη ρουσφετολογημένοι να εικάζουν ότι, όσο και να ταράχτηκε στα Τέμπη, δεν θα παραιτούνταν αν δεν πλησίαζαν οι εκλογές;