Λες και δεν μας διαλύει ο αβάσταχτος πόνος της απώλειας αγαπημένων μας υπάρξεων. Σαν να μη μας συνθλίβει ο ξαφνικός χαμός συνανθρώπων μας, που κόπηκε βίαια το ταξίδι τους σε δρόμους που προσπαθούσαν –όπως όλοι μας!– να χαράξουν με τα, ποτισμένα από αγάπη για ζωή, όνειρά τους. Επιμένουμε να τσαλαβουτάμε στα σκοτεινά νερά του μίσους και της βίας.
Ηταν Μάης του 2010 όταν τρεις νέοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε κτίριο επί της οδού Σταδίου, που πυρπολήθηκε κατά τη διάρκεια εκτεταμένων ταραχών στο κέντρο της Αθήνας από κάποιους που μένουν άγνωστοι και ατιμώρητοι ακόμη. Τώρα, δεκατρία χρόνια μετά, άγνωστοι βανδάλισαν το σεμνό μνημείο που έχει στηθεί στον τόπο εκείνης της τραγωδίας και μάλιστα σε διαδήλωση για να τιμηθεί η μνήμη εκείνων που χάθηκαν στο πρόσφατο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Στο βανδαλισμένο μνημείο υπάρχουν χαραγμένα τα ονόματα των τριών δολοφονημένων και η φράση «Θύματα τυφλού μίσους που γεννά ο διχασμός».
Αυτός ο διχασμός και το τυφλό μίσος που έθρεψαν τη μανία των βανδάλων είναι διάχυτα στις μέρες μας και αφήνουν το απεχθές, ενίοτε και ματωμένο, αποτύπωμά τους σχεδόν καθημερινά και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας: σε ατομικό, οικογενειακό, συλλογικό, έως και σε πολιτικό πεδίο. Το αποκρουστικό φαινόμενο κυριαρχεί στην εποχή μας και γι’ αυτό δεν φέρουν την ευθύνη μόνο ή κυρίως οι φυσικοί αυτουργοί. Ευθύνη φέρουν και οι αριθμητικά πολλαπλάσιοι αυτών συμπολίτες μας οι οποίοι σπεύδουν να «δικαιολογήσουν» τις εκρήξεις βίας, καθώς άλλοτε κατ’ ιδίαν και άλλες φορές μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης –κακέκτυπα των παλαιών καφενείων– δεν διστάζουν να κάνουν πτήσεις μέσα στα σκοτεινά νέφη της βολικής στοχοποίησης οποιωνδήποτε προσώπων θεωρούν ότι είναι η αιτία όλων των κακών. Είναι αυτοί οι πολλοί που επιλέγουν το μίσος ως ρητορική και οι οποίοι μαζί με τους άλλους, τους «διαρκώς» ολιγάριθμους πρωταγωνιστές ματωμένων πράξεων, θρέφουν το τέρας.
Και το χειρότερο; Δεν είναι απλώς ότι μοιάζει να έχουμε συνηθίσει στα υβριστικά συνθήματα, στους προπηλακισμούς, στις απειλές και τις πράξεις βίας κατά ανθρώπων. Το κυριότερο είναι ότι όλοι όσοι δεν συμβιβάζονται με την τερατώδη πραγματικότητα, δίνουν την αίσθηση πως έχουν παραιτηθεί. Οτι όπως με το δηλητηριώδες μίσος και τη βία, δείχνουν να έχουν συνηθίσει και στη μη απόδοση δικαιοσύνης. Να ανέχονται την ατιμωρησία όλων όσοι με ενέργειες και παραλείψεις τους δημιούργησαν την αυτοκαταστροφική μας δίνη, όσο ψηλά ή και όσο κοντά κι αν αυτοί βρίσκονται.