«Δεν φταις εσύ. Δεν έχεις κάνει τίποτα λάθος. Ολα θα πάνε καλά…». Αυτά του έλεγαν τα μέλη της φιλοζωικής οργάνωσης Stray.gr που τον παρέλαβαν, πριν τον βάλουν, σαστισμένο, στο αυτοκίνητο. Κάποια σκυλιά είναι άτυχα. Ο Λένι είναι ένα από αυτά. Aναγκάστηκε να φύγει και από το τρίτο σπίτι του. Αλλη μία υιοθεσία που ακυρώθηκε. Αλλη μία απογοήτευση για τους εθελοντές που τον μάζεψαν κουτάβι, πεινασμένο και τρομαγμένο, από ένα χωράφι στην Παιανία το καλοκαίρι του 2022 και έκτοτε προσπαθούν να του εξασφαλίσουν μια όμορφη ζωή. «Ορφανός» ξανά. Οχι γιατί είναι επιθετικός, ούτε γιατί κάνει ζημιές, αλλά γιατί είναι επιφυλακτικός. Φοβάται.
Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ένα ζώο που έχει υποφέρει από το είδος μας είναι λογικό να μην «ανοίγεται» εύκολα, να θέλει χρόνο μέχρι να συνηθίσει το νέο του περιβάλλον. Κι εκείνοι βιάζονται. Βλέπουν τα ζώα συντροφιάς σαν προϊόντα έτοιμα προς χρήση, σαν πλαστελίνη: απαιτούν στα χέρια τους να πάρουν αμέσως το σχήμα που οι ίδιοι θέλουν. Ομως ο Λένι χρειάζεται να νιώσει ασφαλής δίπλα σ’ έναν άνθρωπο με αυτοπεποίθηση, που δεν θα θυμώνει μαζί του κάθε φορά που θα δυσκολεύεται να τον εμπιστευτεί, δεν θα το εκλαμβάνει ως προσωπική ματαίωση, δεν θα το βλέπει μέσα από το πρίσμα του ανθρωποκεντρικού εγωισμού μας. Σαν μικρά παιδιά είναι τα σκυλιά. Περιμένουν να τα κοιτάξεις στα μάτια και να δουν στο βλέμμα σου την αγάπη και την ενθάρρυνση. «Εσύ θα τα καταφέρεις κι εγώ θα είμαι εδώ. Εχεις όσο χρόνο θέλεις, μην αγχώνεσαι».
Λίγες ημέρες αφότου έμαθα γι’ αυτήν την… ανεπίδοτη επιστολή φιλοζωίας –μία από τις πολλές, αφού εκατοντάδες ζώα επιστρέφονται κάθε χρόνο στα φιλοζωικά σωματεία από τους ανθρώπους που τα υιοθέτησαν και παραμένουν στα αζήτητα–, βρέθηκα στον όμιλο φιλοζωίας μεγάλου ιδιωτικού δημοτικού σχολείου της Αθήνας. Τα παιδιά μέσα από την επαφή με τη φύση και τη συμβίωση με ένα ζωάκι μαθαίνουν τόσο πολλά. Μακάρι και η δημόσια εκπαίδευση να έδινε συστηματικά χώρο σε τέτοιες πρωτοβουλίες· σήμερα επαφίενται στον «πατριωτισμό» κάποιων εκπαιδευτικών. Μέσα σε μια αίθουσα που φωτιζόταν από τα χαμογελαστά πρόσωπά τους, κουβεντιάσαμε με τη Σοφία, την Ηβη, τον Κίμωνα, τον Ντίνο, τη Στέλλα, τη Μαριλένα και τα υπόλοιπα πιτσιρίκια για τα κατοικίδιά τους, για τις κακοποιήσεις, για το αληθινό νόημα της φιλοζωίας. Εφυγα χαρούμενη και συγκινημένη. Με τη σιγουριά ότι το μέλλον που θα πλάσουν αυτά τα παιδιά θα είναι καλύτερο και ότι, μεγαλώνοντας, θα γίνουν ακόμη πιο ισχυρές φωνές όλων των πλασμάτων που δεν μπορούν να μιλήσουν: των ζώων.