«Πατέρας σας είναι ο κύριος;», τη ρώτησε χαμηλόφωνα ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου την ώρα που έφευγαν. Απάντησε θετικά. «Να είναι πάντα καλά και να τον προσέχετε σαν τα μάτια σας», συνέχισε βουρκωμένος. «Εχασα τον δικό μου πατέρα από καρδιακή ανακοπή όταν ήμουν δέκα ετών. Ακόμα τον βλέπω στα όνειρά μου και του λέω αυτά που δεν πρόλαβα να του πω όσο ζούσε…».
Εξοδος για τρεις για τα γενέθλιά του. Μόλις είχε συμπληρώσει ογδόντα τρία χρόνια γλυκόπικρης ζωής· με αρκετές χαρές αλλά και με κάμποσες απώλειες, πρόωρες και δυσβάσταχτες. Είχε πεθυμήσει ουζάκι και θαλασσινά. Πώς να του χαλάσουν χατίρι οι θυγατέρες του; Αυτό θα ήταν, άλλωστε, το αποχαιρετιστήριο γεύμα. Σε λίγες μέρες θα αποχωρίζονταν ξανά. Είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στο νησί. Πώς κύλησαν τρεις μήνες ούτε που το κατάλαβαν. Μακάρι να έμενε λίγο παραπάνω, να τον χορτάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να τον μεταπείσουν. Δεν κρατιόταν με τίποτα. «Τα δέντρα μου χρειάζονται φροντίδα για να δώσουν και φέτος καρπό, τα κλήματα επίσης. Σπέσιαλ σταφύλια θα σας έχω το καλοκαίρι! Τα κουκιά μου θα έχουν φυτρώσει πια, θέλω να σπείρω ρόκα, να φυτέψω κρεμμυδάκια και σκόρδα… Βαρέθηκα κλεισμένος στο διαμέρισμα. Μου έλειψε το σπίτι μου». Υψωσαν τα ποτήρια. «Χρόνια πολλά, μπαμπά, και καλή αντάμωση».
«Οταν ζεις μόνος, όπως εγώ, αναγκαστικά έχεις πολύ χρόνο να σκέφτεσαι, μερικές φορές και να φιλοσοφείς», θα τους έλεγε λίγες μέρες μετά, καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο. «Εχω, λοιπόν, καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μεγαλύτερο χρέος που έχουμε απέναντι στην ανώτερη δύναμη που μας έφερε στη ζωή –ο Θεός είναι, η φύση; Δεν ξέρω, ό,τι πιστεύει καθένας…– είναι να αξιοποιήσουμε αυτό το πολύτιμο δώρο, να το χαρούμε, να μην το αφήσουμε να πάει χαμένο. Να απολαμβάνετε κάθε λεπτό, λοιπόν, κάθε στιγμή. Και να παραμείνετε δημιουργικές, να έχουν νόημα όλα όσα κάνετε. Γιατί η ελιά, ακόμα κι αν την κόψεις σύρριζα, από το κούτσουρο που θα απομείνει θα βγάλει νέους βλαστούς, θα ξαναγίνει δέντρο. Ο άνθρωπος, όμως, μονάχα μια φορά γεννιέται».
Μπροστά στην πύλη ελέγχου επιβατών αγκαλιάστηκαν σφιχτά. «Να προσέχεις τον εαυτό σου. Να τρως καλά, να παίρνεις τα φάρμακά σου, να μετράς την πίεσή σου. Και να μην ανεβαίνεις στα δέντρα και πάθουμε καμιά λαχτάρα!». Γονείς γινόμαστε για τους γονείς μας όταν μεγαλώνουν. Ενας κύκλος δεν είναι η αγάπη; Ποτέ δεν (πρέπει να) κλείνει.