Ηταν 5 Μαΐου του 2010. Το κέντρο της Αθήνας φλεγόταν. Μια από τις πιο μαζικές αντιμνημονιακές διαδηλώσεις της κρίσης βρισκόταν σε εξέλιξη· και η πρώτη που θα έφευγε από κάθε έλεγχο. Εκείνη τη μέρα έχασαν τη ζωή τους οι τρεις υπάλληλοι της Marfin. Θυμάμαι ότι περπατούσα στο ύψος του Καλλιμάρμαρου για να επιστρέψω με τα πόδια σπίτι, όταν ξαφνικά είδα καπνούς στον ουρανό και κόσμο αλαφιασμένο να μιλάει για «νεκρούς» στα «επεισόδια».
Λίγο αργότερα περπατούσα στην (τώρα κλειστή για τα αυτοκίνητα) Βασιλίσσης Ολγας και παρακολουθούσα ένα κτίριο στο βάθος να καίγεται. Ηταν μια σκηνή Αποκάλυψης, που μέχρι τότε είχα συνηθίσει να βλέπω μόνο σε δελτία ειδήσεων από εμπόλεμες ζώνες. Μάλιστα ομάδα διαδηλωτών είχε κατεβάσει με τη βία το πλήρωμα ενός πυροσβεστικού που είχε σπεύσει στο σημείο για να κατασβέσει τη φωτιά και είχε πυρπολήσει το όχημα. Σχεδόν δύο χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 2012, έγινε μια ακόμη αντιμνημονιακή συγκέντρωση, που έμεινε στην ιστορία λόγω εμπρησμού του κτιρίου που φιλοξενεί τους κινηματογράφους «Αττικόν» και «Απόλλων». Εκείνο το απόγευμα είχαν πυρποληθεί δεκάδες κτίρια του κέντρου της πόλης, ο μαύρος καπνός φαινόταν από τα νότια προάστια.
Εντεκα χρόνια μετά, η Ιστορία δοκιμάζει ξανά τις αντοχές της Αθήνας. Οι επαναλαμβανόμενες πορείες εκτονώνουν θυμό και οργή, αλλά κανείς δεν ξέρει αν το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών θα «γράψει» στο σώμα της πόλης όπως «έγραψε» η δεκαετής κρίση. Φαίνεται πως έχουμε υπερβεί το σημείο βρασμού, ενώ και η προοπτική των εκλογών δρα κατευναστικά έτσι ώστε να αποφευχθούν πολύ δύσκολες καταστάσεις ή να απειληθούν ανθρώπινες ζωές. Πάντως, κάτι θεωρητικά ασήμαντο, όπως το συμβάν στην οδό Ακαδημίας με τον οδηγό του γερανοφόρου οχήματος της ΕΛ.ΑΣ. που παγιδεύτηκε ανάμεσα σε διαδηλωτές για να κάνει έναν παρακινδυνευμένο ελιγμό στη συνέχεια, θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ άσχημα, παράγοντας δυσανάλογα αποτελέσματα σε σχέση με την αρχική εικόνα. Πολλές φορές, σε τόσο ευαίσθητες συγκυρίες, η απόσταση ανάμεσα σε κάτι φαινομενικά ακίνδυνο και σε μια αδιανόητη τραγωδία συχνά κρέμεται από μια κλωστή. Χρειάζεται επίδειξη υψηλού επαγγελματισμού από όσους έχουν την ευθύνη για τη διατήρηση της τάξης για να μη γίνει το «κακό»· ακόμη κι όταν φαίνεται ότι κάποιοι το εύχονται.
Την ημέρα της γενικής απεργίας πέρασα συμπτωματικά από το κτίριο της λεωφόρου Αμαλίας 40 και πρόσεξα ότι ανακατασκευάζεται. Σήμερα είναι και πάλι σιωπηλός μάρτυρας ενός νέου κύκλου θυμού και βίας που ξεσπάει πάνω στην ανυπεράσπιστη πόλη.