Επιβίωσε ο Εμανουέλ Μακρόν από τις προτάσεις μομφής και επιμένει στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση, παρά τις μαζικές διαδηλώσεις των πολιτών που θίγονται από αυτή. Γιατί επιμένει ο Γάλλος πρόεδρος; Για δύο λόγους: ο πρώτος, γιατί εκτιμά πως αν δεν αλλάξει το ασφαλιστικό σύστημα η γαλλική οικονομία θα μπει σε περιπέτειες. Πιστεύει πως με αυτή τη μεταρρύθμιση θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και θα αυξηθούν τα έσοδα του ασφαλιστικού συστήματος.
Ετσι, πρόσθετα έσοδα και επιμήκυνση του εργασιακού βίου θα σώσουν το ασφαλιστικό σύστημα. Πάνω σε αυτόν τον σχεδιασμό βασίζεται όλη η επίμαχη μεταρρύθμιση.
Ο δεύτερος –και κατά τη γνώμη μου πιο σοβαρός– λόγος αυτής της επιμονής του Εμανουέλ Μακρόν είναι το γεγονός πως μετά την αναθεώρηση του γαλλικού Συντάγματος το 2008, δεν έχει το δικαίωμα να θέσει υποψηφιότητα για τρίτη συνεχόμενη θητεία.
Συνεπώς, απαλλαγμένος από το άγχος και την πίεση της επανεκλογής του, εφαρμόζει αυτό που θεωρεί σωστό για την πατρίδα του. Δεν υπολογίζει το λεγόμενο πολιτικό κόστος και γι’ αυτό άφησε για τη δεύτερη προεδρική του θητεία αυτή την πολιτικά επώδυνη μεταρρύθμιση.
Στην Ελλάδα ζήσαμε μια παρόμοια κατάσταση, με τους πολίτες και τα συνδικάτα στους δρόμους, με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη. Ως γνωστόν, αυτή η απόπειρα να μπει το ασφαλιστικό μας σύστημα σε μια ορθολογική τροχιά απέτυχε, γιατί όσοι αντέδρασαν ήταν πρωτίστως υπουργοί, βουλευτές και συνδικαλιστές του κυβερνώντος κόμματος.
Γιατί αντέδρασαν; Διότι διακυβευόταν η επανεκλογή τους. Αν υπήρχε ο περιορισμός να μην έχουν τη δυνατότητα να επανεκλεγούν για τρίτη συνεχόμενη φορά, ίσως θα προέτασσαν το γενικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό τους. Ηταν επόμενο ο τότε πρωθυπουργός να μη δώσει τη μάχη του, καθώς είχε ξεμείνει από συμμάχους.
Και οι πολίτες, Ελληνες και Γάλλοι, γιατί αντέδρασαν και αντιδρούν με τόσο πάθος στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση; Διότι στις προηγμένες κοινωνίες, στις κοινωνίες της ευμάρειας, καμιά γενιά δεν θέλει να θυσιαστεί για τις επόμενες. Καμιά γενιά δεν είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί από ένα μέρος των κεκτημένων της για να σταθεί αλληλέγγυα σε αυτές που έρχονται. Οι γενιές των θυσιών έχουν πεθάνει.