Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν μπήκε στη βάσανο των ερωταπαντήσεων μετά την τραγωδία στο Μάτι. Δεν έδωσε συνέντευξη κι έτσι τα καλόπαιδα του Ρουβίκωνα δεν είχαν διεύθυνση για να βάψουν κάποιο σπίτι. Οχι ότι θα πήγαιναν, αλλά λέμε τώρα. Ακόμη κι αν μιλούσε σε κάποιον δημοσιογράφο, ο κ. Αρης Πορτοσάλτε θα την πλήρωνε. Ας μην ξεχνάμε ότι η επικοινωνιακή διαχείριση εκείνης της τραγωδίας είχε την αλησμόνητη νυχτερινή σύσκεψη του συντονιστικού οργάνου, συν μια ντιρεκτίβα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην εμφανίζονται στον ΣΚΑΪ.
Δεν θα πούμε αν ήταν καλή η συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός στον κ. Σταύρο Θεοδωράκη (Alpha 21.3.2023). Βγήκαν ειδήσεις, όπως π.χ. για την αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά υπάρχουν αρμοδιότεροι ημών να κρίνουν. Βρίσκονται στα κοινωνικά δίκτυα, όπου, όπως θα έλεγε και ο Κλιντ Ιστγουντ, όλοι έχουν από έναν λογαριασμό.
Αυτό που δεν καταλάβαμε είναι πώς έγινε το «ξέπλυμα» του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και τι σόι «ξέπλυμα» ήταν αυτό, όταν η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ αυθημερόν διαπίστωσε ότι «σε ένα κρεσέντο πρωτόγνωρης επικοινωνιακής αναισθησίας, ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε αμέτοχος της μεγάλης εθνικής τραγωδίας και μοίρασε ευθύνες χωρίς αντίλογο, ενώ ο ίδιος δεν ανέλαβε καμία», ενώ η «Αυγή» συμπέρανε ότι υπήρχε «Υβρις – Κρεσέντο κυνισμού και ασέβειας στα θύματα της τραγωδίας (…) ένας πρωθυπουργός εκτός τόπου και χρόνου» (22.3.2023). Τέλος, γιατί τα τρολ της Κουμουνδούρου βρίζουν τον κ. Θεοδωράκη, αφού ξεσκέπασε την αναισθησία του πρωθυπουργού και τα νεοφιλελεύθερα σχέδιά του; «Είναι ντροπή. Δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην τραγωδία των Τεμπών και το άρθρο 16 ή τα επιχειρηματικά σχέδια στην εκπαίδευση, που προωθούν ο κ. Μητσοτάκης με την κα Κεραμέως», είπε ο κ. Νίκος Φίλης την επομένη.
Εχει υπερβεί πλέον τα εσκαμμένα η στοχοποίηση των δημοσιογράφων, κάτι που ξεκινάει από τη βαθιά αγραμματοσύνη της Νέας Αριστεράς. Υπήρξε η διαπίστωση μαρξιστών φιλοσόφων ότι το σύστημα των ΜΜΕ (όπως και κάθε άλλη πολιτισμική έκφραση) αναπαριστά και τελικώς αναπαράγει την υπάρχουσα κοινωνική δομή. Λογικό. Δεν θα μπορούσε να αναπαριστά και να αναπαράγει τις αξίες της κοινωνίας που φαντάστηκε ο Τζέιμς Κάμερον στην ταινία «Αβαταρ». Τώρα, πώς από τη σχολή της Φρανκφούρτης φτάσαμε να φταίει η πόρτα του κ. Σταύρου Θεοδωράκη ή τα ντουβάρια του κ. Αρη Πορτοσάλτε, μόνο η ημιεγγράμματη Αριστερά και τα τάγματα των αγραμμάτων της γνωρίζουν.
Από την άλλη μεριά, όμως, αυτό το ίδιο σύστημα επιτρέπει σε κάποιους να προπαγανδίζουν είτε την αταξική κοινωνία είτε τις αξίες της φυλής Μετκαΐνα.