Κατέβηκε άρον άρον από το θέατρο της Κουμουνδούρου η φαρσοκωμωδία «Απόψε κεντροσχεδιάζουμε» l λίγες μόνο μέρες μετά την επίσημη πρεμιέρα της στο Μέγκα με παρουσιαστή τον θιασάρχη, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της l – μια γλύκα στο εκράν, ο μπαγάσας, να τον πίνεις στο ποτήρι, τον μετριοπαθή. l Βέβαια, μόνο οι απρόσεκτοι και οι εύπιστοι δεν είχαν διακρίνει χρόνια τώρα την υποκριτική δεινότητα του ανδρός, τόσο στη Βουλή όσο και στα πάσης φύσεως δημόσια βήματα l –απομίμηση Ανδρέα στο ύφος, στη χειρονομία και ιδίως στο ρυθμό, τον τόνο και την αγυρτία του λόγου– l και με Οσκαρ Α’ ρόλου στο Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων τη νύχτα που καίγονταν άνθρωποι στο Μάτι. l Τώρα, για την ακρίβεια, δεν «κατέβηκε» η φαρσοκωμωδία, απλώς οι περιστάσεις τους ανάγκασαν να την παίζουν μόνο Δευτερότριτα, l διότι για τις θεατρικά πιο εμπορικές ημέρες κρίθηκε αναγκαίο, μετά τα Τέμπη, να παίζουν το αντιστασιακό «Oχι στη Διάχυση των Ευθυνών» l – νέα παράσταση που διαφημίζουν μέρα νύχτα στα τηλεράδια στελέχη και κομπαρσαρία του θιάσου. l Αυτό καίει τώρα. l Eνα αυτό, και δεύτερον, δεν σηκώνει πια, σου λέει, να παίζεις κάθε μέρα τη φαρσοκωμωδία για το Κέντρο, τη στιγμή που Κυπαρισσάκι σφακιανό / ξάφνου πηδάει μες στο χορό, πάλε. l Εκεί που οι πάντες είχαν πιστέψει ότι το ξεπάτωσες. l
Την περασμένη Κυριακή, με αφορμή τον ξυλοδαρμό Βαρουφάκη και τον επιχειρούμενο διασυρμό του Αρη Πορτοσάλτε, αναρωτιόμασταν: l «Εχουν λοιπόν το ελεύθερο οι τραμπούκοι να “επικηρύσσουν” (ατιμωρητί) όποιον τους γουστάρει;». l Η απάντηση ήταν ένα εκ βαθέων «Ναι! Το έχουν!» l και την έδωσε ο αρχιθεατρίνος υποδεχόμενος πάλι στο θίασο τον ομογάλακτο, l τον τα σα εκ των σων του, l τον καταδικασμένο υποτίθεται σε εξορία. l Ναι, λοιπόν, επισημότατα επιτρέπεται ακόμη και σε βουλευτές να τραμπουκίζουν, επικηρύσσοντας δικαστές, δημοσιογράφους και όποιον άλλον θεωρούν εμπόδιο στην εμπορικότητα του θιάσου. l
«Τ’ αψύ το ξίδι το κιούπι χαλάει».
«Τ’ αψύ το ξίδι το κιούπι χαλάει», λέει η παροιμία. l Ετσι έγινε και με το κιούπι της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής αριστεράς» και του Συνασπισμού. l Από τη στιγμή που έπεσε μέσα –όχι ο Πολάκης, όχι– ο καταλύτης Τσίπρας. l Τότε ήταν που άλλαξε και το περιεχόμενο, και το κιούπι. l Το λεγόμενο «φαινόμενο Πολάκη» δεν είναι παρά ένα overdose από το μεταλλαγμένο περιεχόμενο του κιουπιού. l Το οποίο γευόμαστε μέρα νύχτα στα τηλεράδια l και ιδίως στα «κοινωνικά δίκτυα», όπου τρολ και «φαν» αναλαμβάνουν να διανείμουν προπαγανδιστικά μηνύματα – επί δικαίων και αδίκων πια. l
«Ο προφυλακισθέντας σταθμάρχης…». l Oταν υπάρχει το καθομιλούμενο «προφυλακισμένος». l Δεν σου αρέσει αυτό και θες κάτι πιο αρχαιοπρεπές, πιο μουράτο; Κανένα πρόβλημα: υπάρχει το «προφυλακισθείς». l Oταν υπάρχουν δύο δόκιμοι και πάγκοινοι τύποι, ποιος λέει σήμερα «ο προφυλακισθέντας»; l Εκτός από την ξυλόγλωσση αριστερίλα και τα γλωσσικώς αμαθή και αναίσθητα θύματά της; l Μεταξύ των οποίων πολλοί δημοσιογράφοι, νέοι και, αλίμονο, παλαιότεροι. l Τερατογένεση κι αυτό του «προοδευτικού» ιδιώματος, που βιάζει δημοτική και καθαρεύουσα, κολλώντας σε τύπους της μιας καταλήξεις της άλλης l νομίζοντας ότι αυτός ο γλωσσικός φρανκεστάιν δηλώνει «παιδεία» ή «ταυτότητα προόδου»: l ο προφυλακισθέντας, όπως ο τραυματισθέντας, ο κατασκευασθέντας, ο παυθέντας, ο απολυθέντας, ο κουρευθέντας… l Oπως, άλλωστε, και τα επιρρήματα συνεπά, επόμενα, ακόλουθα, προηγούμενα… l Και από καθηγητές ΑΕΙ, αβέρτα. l Κι εδώ, απλώς ένας γκρινιάρης, που υποφέρει η ακοή του l – λάθος: απλά ένας γκρινιάρης. l Το «απλώς» πάει, το έφαγε η μαρμάγκα, μόνο από κανέναν απλό, λαϊκό άνθρωπο το ακούς πια. l Και όχι νέον βέβαια. l Αριστερά, Πασόκ κι από εκεί «σε όλο το χαρτί» εν συνεχεία – σε συνέχεια, σόρι.