Παρά την καθημερινή κλιμάκωση της έντασης και της πόλωσης, έχουμε ανάγκη από αισιοδοξία. Μπορούμε, όμως, να ελπίζουμε ότι μετά τις εκλογές τα πράγματα δεν θα είναι τόσο άσχημα όσο η σημερινή πολιτική αντιπαράθεση προμηνύει; Μπορούμε, αντί για αστάθεια και αβεβαιότητα, να προσβλέπουμε σε πρωτοφανές πνεύμα συνεργασίας, ώστε να πάει μπροστά η χώρα;
Θετικό είναι ότι τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, αυτά που θα καθορίσουν τις εξελίξεις μετά τις εκλογές, δεν έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους όσον αφορά τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Ομως, αυτό που περιορίζει τις προοπτικές της χώρας είναι ακριβώς αυτό που απασχολεί τα κόμματα και αποτελεί το πεδίο της μεταξύ τους αντιπαράθεσης: η νοοτροπία που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Αυτή συμπεριλαμβάνει την αδυναμία των κομμάτων να συνεργαστούν, τον φόβο για το πολιτικό κόστος αναγκαίων αποφάσεων, τη μακάρια εμπιστοσύνη στην τύχη (η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά και ας μην υπάρχει η αναγκαία προετοιμασία), την «αξιοποίηση» των κρατικών θεσμών για κομματικό όφελος, την ανοχή για την ανευθυνότητα, την έλλειψη πειθαρχίας και, γενικώς, την εξυπηρέτηση ομαδικών και προσωπικών συμφερόντων εις βάρος του συνόλου. Σε αυτή την ατμόσφαιρα, τα κόμματα αλληλοκατηγορούνται είτε επειδή θίγουν τα κακώς κείμενα είτε επειδή τα «χαϊδεύουν» σε υπερβολικό βαθμό. Ενώ η Ν.Δ. έκανε πολλά απ’ όσα υποσχόταν στο πρόγραμμά της, υπέκυψε σε πολλές αδυναμίες. Πρέπει να πείσει τους δύσπιστους πλέον πολίτες ότι μπορεί να βελτιώσει τη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν να μην αναμετρήθηκε ο ίδιος με την πραγματικότητα, ανεμίζει πάλι τα φλάμπουρα της Ουτοπίας, κατακρίνοντας όλους τους άλλους. Το ΠΑΣΟΚ σφίγγει τα δόντια μην του ξεφύγει καμία κουβέντα που να φέρει πολιτικό κόστος. Μέσα στη γενική δυσπιστία, ενθαρρύνονται ακραίες θέσεις και ο καιροσκοπισμός.
Σε τι να ελπίζουμε, λοιπόν; Εδώ και καιρό, είναι σαφές ότι οι ανάγκες της κοινωνίας, οι αντιλήψεις πολλών πολιτών διαφέρουν πολύ απ’ αυτές της πολιτικής τάξης. Οι εκλογές με απλή αναλογική θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο, όπως το δημοψήφισμα του 2015. Επειδή μόνο στο αδιέξοδο ξυπνάμε, ας ευχόμαστε ότι, υπό την πίεση των πολιτών, οι πολιτικοί δεν θα αργήσουν να βάλουν το καλό της χώρας πάνω από το κομματικό και προσωπικό συμφέρον. Πιθανώς να λαχταρίσουμε έως τότε.