Οι καιροί αλλάζουν, οι αίθουσες έχουν όλο και λιγότερο κόσμο, όλοι όσοι πηγαίνουμε σινεμά το διαπιστώνουμε, τι να γίνει, έτσι είναι η εξέλιξη. Το Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου μετασχηματίζεται σε κάτι ασαφές, απειλείται το Αστορ στη στοά Κοραή, άλλοι κεντρικοί κινηματογράφοι έχουν ήδη χαθεί. Ε, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά. Η νομική προστασία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μάλλον δυσκολότερη από τη μνήμη.
Ας τη φρεσκάρουμε λίγο. Το ταραγμένο 2012 καταστράφηκε από φωτιά η πρόσοψη του Αττικόν – Απόλλων. Οι αίθουσες ανέπαφες. Πάνω από 10 χρόνια έχουν περάσει και είναι αδύνατον να βρεθεί τρόπος επαναλειτουργίας. Και ο προηγούμενος δήμαρχος Γ. Καμίνης και ο νυν Κ. Μπακογιάννης έδωσαν και δίνουν τις μάχες τους. Πριν από μερικούς μήνες η «Κ» (27.10.22) κατέγραψε την πρόταση του κ. Μπακογιάννη να αναλάβει πλήρως την αποκατάσταση του κτιρίου υπό τον όρο ότι θα διαχειριστεί ο δήμος για ένα εύλογο χρονικό διάστημα τη λειτουργία του έτσι ώστε να καλυφθεί το κόστος. «Οχι», βροντοφωνάζει για τους λόγους της(;) η άλλη πλευρά (Δ.Σ. Μουσείου Πόλεως των Αθηνών), που μπλοκάρει μέχρι στιγμής κάθε ενδεχόμενο να προχωρήσει το άνοιγμα των αιθουσών.
Διαφορετικές αιτίες, ίδια η απόληξη, το κλείσιμο, για το Ιντεάλ· απειλείται και το Αστορ. Τα κτίρια όπου στεγάζονται παραχωρήθηκαν από τον (ιδιοκτήτη) ΕΦΚΑ, για τη δημιουργία ξενοδοχείων. Δεν αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις του ομίλου που ανέλαβε το Μέγαρο Σλήμαν, αλλά η εμπειρία μάς διδάσκει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Αν οι Αθηναίοι είχαμε πείσει ότι νοιαζόμαστε για την πόλη μας (και όχι μόνον για την αυλή μας), τα όποια «συμφέροντα» θα σκέφτονταν διπλά να επεμβαίνουν με μόνο όραμα την –τουριστική– αξιοποίηση. Σαν να μην υπάρχει αύριο για την Αθήνα. Παρακολουθούμε όλοι μαζί (πολίτες και πολιτικοί) την πρωτεύουσα να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια πόλη ξενοδοχείων, χωρίς αντίδραση. Ανεπαισθήτως, τα κτίρια παραδίδονται το ένα μετά το άλλο για τουριστικές επενδύσεις, κεντρικές αρτηρίες (όπως η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, η Ακαδημίας) ερημώνονται το βράδυ, αποκόβονται λες από τον αστικό ιστό.
Αν μνημονεύουμε τους κινηματογράφους δεν είναι τόσο για να υπερασπιστούμε ένα πολιτιστικό αγαθό. Μεταξύ μας, αυτό θα όφειλε να είναι –έστω κι αν τυπικά δεν έχει δικαιοδοσία– δουλειά του ΥΠΠΟ… Τους μνημονεύουμε για να μην πέσουμε σε λήθαργο. Και ονειρευόμαστε μια πόλη που δεν μας ανήκει πια, νομίζοντας ότι την κατοικούμε.